Defending the Ottoman capital against the russian threat: Late eighteenth century fortifications of İstanbul

Abstract

Bu tez on sekizinci yüzyıl sonunda Karadeniz'de artan Rus tehdidi karşısında Osmanlılar'ın stanbul Boğazı'nı istihkamını incelemektedir. Yeni inşa tekniklerinin benimsenmesi, stanbul Boğazı'nın güvenliğini daha etkin bir şekilde sağlayabilmek için idari bir birim kurulması ve kalelerdeki askeri personel tezin alt başlıklarını oluşturmaktadır.Osmanlılar Rusya'nın ve yükselen askeri gücünün oluşturduğu tehdidi öngörerek Karadeniz Boğazı'nın istihkamının önemini fark etti. Bunun üzerine stanbul Boğazı ya da Osmanlılar'ın deyişiyle Bahr-i Siyah Boğazı sahillerine yeni kale ve tabyalar inşa ederek güvenlik tedbirlerini artırdı. Ayrıca `Boğaz Nazırlığı` adında yeni bir idari teşkilat kurdu.Bu tez kale inşası, mühendislik teknikleri, Boğaz güvenliğinin idaresi ve askeri organizasyonu gibi birbirinden farklı fakat ilişkili meseleleri kapsamlı bir yaklaşımla ele almaktadır. On sekizinci yüzyıl sonunda Osmanlılar'ın dönemin teknolojik, ekonomik ve siyasi tehditleri karşısında Fransız mühendislerin getirdiği yeni teknikleri algılayış ve adaptasyon sürecini incelemektedir. Bununla beraber kale inşa süreçlerinde ortaya çıkan vasıfsız insan (kaht-ı ricâl), düzen ve disiplin sağlama ve etkin yönetim geliştirme gibi sorunları ve Osmanlılar'ın bulduğu çözümleri tartışmaktadır.Araştırmada Başbakanlık Osmanlı Arşivi, Fransız Askeri ve Diplomasi Arşivleri ile Fransız mühendislerin hatıratları yanında Fransız ve Osmanlı harita ve planlarından yararlanılmıştır. Bu kaynakların mukayeseli analizi sonucunda Osmanlılar'ın Fransız mühendislerle işbirliği halinde modern istihkam tekniklerini benimseyerek kendilerine mâl ettikleri ve Avrupa'da yaygınlaşan mühendislik eğitimini kendi sistemlerine entegre etmede kararlı oldukları anlaşılmaktadır. Ancak bu süreç, literatürde yaygın olan kanaatin aksine Batılılaşma ya da Avrupa'yı taklit etme gibi bir motivasyon ya da yöntemle yapılmamıştır. Osmanlılar karar mercii ya da bizzat çalışanlar olarak dönemin teknik bilgisini yerelleştirmiş, kendi amaçlarına uygun olarak benimsemiş ya da reddetmiş ve ihtiyaçlarını karşılamanın pratik ve etkili yollarını bulmaya çalışmıştır.

This dissertation examines the fortification of the Bosphorus meant to help defend Istanbul against the growing Russian threat at the end of the eighteenth century. The adaptation of new construction techniques, the development of an administrative system to run and maintain the defenses effectively, and the organization of the military personnel and munitions in the fortresses are the sub- themes of the dissertation.The Ottomans recognized the importance of fortifying the Black Sea Strait in view of the threat posed by Russia and its rising military power. They accelerated their efforts to take security measures by establishing new fortresses and batteries along the shores of the Bosphorus. The creation of a `Superintendency of the Bosphorus` as a new administrative unit is an indicator of the Ottoman attention to the rising Russian threat in the Black Sea.This dissertation uses a holistic approach to address different but interrelated issues, including fortress construction, administration, and military organization. Keeping in mind the broader issue of the Ottomans' responses to the technological and political challenges they faced at the end of the eighteenth century, this study sheds light on new techniques introduced by French engineers and on the Ottoman adaptation to innovation, including new techniques of organization. The dissertation also discusses the Ottoman efforts to find solutions to the problems of finding qualified men, establishing discipline, and maintaining effective organization in the construction projects.This research employs rich archival material from the Ottoman State Archives and the French Military and Diplomatic Archives, as well as the memoirs of French engineers and Ottoman and French maps and plans. A comparative analysis of these sources indicates that the Ottomans were decisive in adopting innovative defensive techniques in collaboration with French engineers. Yet this was no mere imitation of European forms or crude Westernization. The Ottomans were active decision-makers and participants who localized and adapted the available technical knowledge of the era for their own purposes and to meet their own ends.