İki savaş arası dönemde Türkiye-İngiltere ilişkileri (1923-1939)

Abstract

Bu çalışma Türkiye Cumhuriyeti'nin kurulmasından İkinci Dünya Savaşı'nın başlangıcına kadar olan süreçte gelişen Türkiye-İngiltere ilişkilerini Türkiye perspektifinden revizyonizm ve statükoculuk bağlamında ele almaktadır. Çalışma revizyonizm ve statükoculuk tartışmalarına odaklanarak konuya dair literatüre katkı sağlamayı amaçlamaktadır. Türkiye ile İngiltere'nin birbirine dış politik düzlemde yaklaşmalarının en önemli sebebi iki dünya savaşı arası dönemin kolektif güvenliği zorlayıcı siyasal şartlarıdır. Revizyonizm ve statükoculuğun birbirlerine rakip akımlar olarak ortaya çıktığı bir dönemde Türkiye statükoculuğu tercih ederek dünya siyasetinde İngiltere ile aynı kulvarda yer almıştır. Revizyonizmin güçlendiği 1930'lu yıllarda Almanya ve İtalya dünya barışını tehdit eder hale gelmiştir. Bu dönemde Türkiye ile İngiltere anti-revizyonist bir dış politika izlemeleri ve yeni bir dünya savaşının önüne geçilmesi fikrini savunmaları bakımından ortak bir amaca sahiptir. Bu ittifak, her iki ülkenin de Birinci Dünya Savaşı sonrasında uluslararası kolektif güvenliği sağlamayı hedef seçmesi ve anti-revizyonist olması neticesinde ilişkilerin düzelmesini sağlayarak işbirliği yapmalarını sağlamıştır.

This study analyses Turkish – British relations between the proclamation of the Republic of Turkey and the beginning of the Second World War within the context of revisionism and status quoism from the perspective of Turkey. It aims to contribute to the literature by focusing on discussions about revisionism and status quoism.The main reason for Turkish - British rapprochement is the political conditions of the time that lead states to achieve collective security between the two world wars. Turkey allied with Britain by choosing status quoism during a period when status quoism and revisionism emerged as rival political thoughts. When revisionism became stronger in the 1930s, Germany and Italy started to threaten global peace. In this period, Turkey and Britain shared a common aim of preventing another world war by following anti-revisionist policies. This alliance made cooperation possible as both countries were anti-revisionist and aimed for achieving collective security in the post-World War I period.