The position of minorities in the Turkish foreign policy (1923-1974)

Abstract

Türkiye'deki azınlıkların hakları ve bu hakların idaresi çoğu zaman yoğuntartışmaların, siyasi farklılıkların ve toplumsal yargıların konusu olmuştur.Tüm bu ayırımlara rağmen azınlıklarla ilgili iç ve dış politika tüm dönemleriçinde değişmez bir şekilde Cumhuriyet'in ideolojik milli kimlik anlayışınabağlı bir şekilde yürütülmüştür. Bu resmi `Türk milleti' kavramıpolitikacıların azınlıkları, onların etnik farklılıklarının gerçeklerini de yoksayan, zorlu bir Türkleşme sürecinden geçirmelerine ve bu süreç içinde deazınlıkların dışlanmasına yol açmıştır. Bu programlar azınlıkları ikinci sınıfvatandaş olarak gören ve onları uluslararası arenanın reel-politiği içindesürekli koz olarak kullanan dış politika uygulamaları ile el ele gitmiştir. Butarz dış politikalar azınlık nüfusunun dışlanmasının yanı sıra Türk insanınpsikolojisinde de kişisel seviyede bu dışlanmayı benimseyen vecesaretlendiren bir ulusal kimlik hissi oluşmasında da etkili olmuştur. VarlıkVergisi, Mübadele, 6-7 Eylül Olayları ve Rumların sınırdışı edilmesi gibiolaylar bu süreci işaretleyen tarihsel vakaların kimileri olmuştur, vetoplumsal hafızada silinmez bir yer etmelerine bağlı olarak tarafsıztoplumsal analizlere muhtaçtır.

The question of policy with regards to the management of the rights ofminorities within Turkey has at certain intervals, as is now, a matter ofintense public debate as well as political differences and social grievances.Despite such fervor, both foreign and internal policy regarding the issue ofminorites has traditionally been inextricably tied to the Republic?sideological perception of national identity. This official perception ofTurkish nationality has led policy makers to force minorities through a toughTurkification process which disregards the realities of ethnic diversities, aswell as and complimenting with the gradual social externalization of theseminority groups. These programs have gone hand in hand with foreignpolicies which perceive the minorities as second rate citizens and havecontinuously played them as trump cards within the real-political structureof the international arena. Such foreign policy has also been affective in bothalienating the minority population and embedding within the psychology ofthe Turkish people a sense of national self-identity which welcomes andencourages this alienation at the individual level. Practices such as theCapital Tax, Population Exchange, the Events of 6-7th September, and thedeportation of Rums are some of the historical events which tragically markthese processes, having become an unerasable part of our social memory indire need of objective social analysis.