Apologies for the past in Turkey: The example of the I apologize campaign and the Dersim apology

Abstract

Bu tez kollektif özür meselesini incelemektedir. Kollektif özür, çatışma sonrası ortamlarda bulunan mağdurların mağduriyetlerinin sembolik bir tazmin şekli olarak işlev görebilmektedir. Araştırma Türkiye'den iki kollektif özür örneğini incelemektedir. Bunlardan ilki 2008 yılında Ermeni meselesine ilişkin gerçekleştirilen 'Özür Diliyoruz' başlıklı imza kampanyasıdır. Ikincisi ise resmi bir yetkili tarafından Dersim katliamına dair yapılan bir özür konuşmasıdır. Iki olay da Türkiye toplumunda tartışma yaratmıştır. Kollektif özürleri, toplu haksızlık olaylarına yönelik bir tazmin şekli olarak inceleyen, genişlemekte olan bir literatür mevcut. Bu tez, Türkiye'de gerçekleşen bu iki kollektif özür örneğini bu literatür ışığında inceleyerek, bir takım soruların cevabını aramaktadır, bu özürlerin biçimi, gerçekleşme şekilleri, sorumluluk ve yüzleşmeye dair yaklaşımları incelemektedir. Buna yönelik olarak, özürler üzerine yazılı medyadaki içerik taranmış ve mağdur toplulukların mensuplarıyla kendi cemaatlerine yönelik gerçekleştirilen toplu şiddet olaylarına dair bu iki özür hakkında toplamda altı derinlemesine mülakat gerçekleştirilmiştir. Özürleri destekleyenler, bu iki özrü de yüzleşme ve demokratikleşmeye yönelik bir adım olarak görürlerken, diğer bir kısım ise çeşitli sebepler dolayısıyla bu özürlere muhtelif eleştiriler yönelttiler. Netice olarak bu tez, 'Özür Diliyoruz' kampanyasının bir inkar ve ayrımcılık ortamı içerisinde önemli bir insiyatif olduğunu savunmaktadır. Bununla birlikte bu özür kampanyasının, gerçek bir kabullenme ve hesap verme olmadığını ve bu anlamda özür dileyenler açısından bir arınma (catharsis) işlevi gördüğünü savlamaktadır. Öte yandan bu tez Dersim özür konuşmasına bakarak, bu özrün sorumluluğu siyasal rakibin üzerine yüklemeye odaklandığını, onarma ve pişmanlık amaçlı olmadığını ve bu bağlamda özür konuşmasının konuşmacının kibrini (hubris) yansıttığını savunmaktadır.

This thesis examines the issue of collective apology, which can function as a symbolic form of restitution that publicly addresses and acknowledges the grievances faced by victimized groups in post-conflict settings. The thesis focuses on two cases of collective apology in Turkey. The first is the 'I Apologize' online signature campaign regarding the Armenian issue in 2008, the second is an apology speech carried out by a state official on the Dersim massacre in 2011. Both events raised significant public debate in Turkish society. There is a growing literature that deals with two cases of apology as a form of reparations for mass injustice. Taking these two recent cases of collective apology in Turkey, and looking at them through the lens of existing literature on apology, this thesis explores the answers to a set of questions; on the format, wording and enaction of the apologies and their dealing with the issues of responsibility, and reconciliation. In order to do this the thesis looks at the written news media and articles published on the apology upon their enactment and carries out six in-depth interviews with members of the communities, to understand their viewpoint on the two cases of apology for the acts of collective violence inflicted on their communities. While supporters heralded both speech acts as successful apologies that formed a step towards reconciliation and democratization, others criticized them for varying reasons. Given the findings of this research, this thesis argues that the 'I Apologize' campaign was a significant civilian initiative of apology as acknowledgment in an environment of continued denial and discrimination. However the apology remained lacking of a call for serious acknowledgement and accountability and in this sense functioned as a form of catharsis for the apologizers. Looking at the Dersim apology speech, this thesis argues that the apologies focus is on pinning blame on to a political opponent, and not on apology as an act of reparation or remorse. It also does not address the expectations of the victimized group. In this vein it is argued that the apology speech is more a reflection of the apologizers hubris than a sincere step towards remorse and reparation.