Tip 2 diabetes mellituslu hastalarda tedavi şekline göre oksidatif stres durumunun ve yaşam kalitesinin karşılaştırılması

Abstract

AmaçDiabetes Mellitus (DM) birçok sistemi etkileyen, kan şekeri yüksekliği ile seyreden endokrin bir hastalıktır. Hastalığın etyolojisinde, erken ve geç komplikasyonlarının oluşumunda oksidatif stresin rol oynadığı bilinmektedir. DM'li hastaların uzun dönemde, hastalığın seyrinden ve tedavinin ömür boyu devam etmesinden dolayı yaşam kalitelerinin etkilendiği gösterilmiştir. Hastalığın uygun tedavi ile kontrol altına alınması, komplikasyon gelişimini önlemekte, yaşam kalitesini de iyileştirmektedir. Bu çalışmanın amacı, Tip 2 DM'li hastalarda tedavi şekline göre oksidatif stres durumunun ve yaşam kalitesinin karşılaştırmaktı.YöntemÇalışmaya Mayıs 2015 – Kasım 2015 tarihleri arasında Dumlıpınar Üniversitesi Evliya Çelebi Eğitim ve Araştırma Hastanesi dahiliye polikliniklerine başvuran, 45 oral antidiabetik (OAD) kullanan ve 45 insülin tedavisi alan, hipertansiyon (HT) dışında ek hastalığı olmayan, 40 – 60 yaş arası toplam 90 tip 2 DM hastası alındı. Hastalardan rutin tetkiklerine ek olarak Total Antioksidan Status (TAS), Total Oksidan Status (TOS) ve Paraoksonaz-1 (PON-1) değerlerinin ölçülmesi için venöz kan örnekleri alındı. Hastalara SF-36 yaşam kalitesi anketi yapıldı. İstatistiksel analizler GraphPad versiyon 6.05 kullanılarak yapıldı. P< 0.05 değerleri istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi.Bulgularİnsülin tedavisi alan grupta TOS ve hesaplanan OSI değerleri, OAD grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı biçimde yüksek saptandı (p<0,001 ve p<0,001). OAD grubunun PON-1 ortalamaları, insülin grubuna göre anlamlı olarak yüksek saptandı (p:0.007). OAD grubunda SF-36 yaşam kalitesi anketinin fiziksel fonksiyon, sosyal fonksiyon ve ağrı alt ölçek skor ortalamaları, insülin grubunun ortalamalarından anlamlı olarak daha yüksek saptandı (p<0,001, p:0.003 ve p:0.003). Çalışma hastalarının TAS ortalamaları ile AKŞ ve HbA1C arasında negatif korelasyon (r:-0.254, p:0.02 ve r:-0.260, p:0.01), TOS ortalamaları ile HbA1C ve trigliserid değerleri arasında pozitif korelasyon(r: 0.225, p:0.03 ve r: 0.225, p:0.03) ve OSI değerleri ile AKŞ ve HbA1C değerleri arasında da pozitif korelasyon saptandı (r:0.293, p:0.005 ve r:0.342, p:0.001).SonuçÇalışmamızda OAD ve insülin tedavisi alan diabetik hastaları iki grup halinde karşılaştırdığımızda; insülin tedavisi alan grupta OAD alan gruba göre, oksidatif stres parametrelerinin daha yüksek, yaşam kalitesinin de daha kötü olduğu saptanmıştır. Bu sonuçların diabetin kronik komplikasyonlarıyla yakından ilişkili olabileceği ve literatür bilgisiyle de uyumlu olduğu görüşündeyiz.

AimDiabetes Mellitus (DM) is an endocrine disorder that affects many systems and is characterized with high blood sugar. It is known that oxidative stress plays a role in the formation of early and late complications in the etiology of the disease. It has been shown that the quality of life is affected by the long-term course of the disease and the lifelong ongoing treatment duration of treatment for DM patients. Controlling the disease with appropriate treatment prevents the development of complications and improves the quality of life. The aim of this study was to compare the status of oxidative stress and quality of life according to the type of treatment in Type 2 DM patients.MethodsTotal 90 type 2 DM patients with no other disease except HT, between ages of 40-60 were included in to our study, who were applied to internal medicine outpatient clinics of Dumlupınar University Evliya Celebi Training and Research Hospital between May 2015 – November 2015 and among these 90 patients; 45 patients were using oral anti-diabetics (OAD) and 45 patients were taking insulin treatment. Venous blood samples were taken from patients in order to measure Total Antioxidant Status (TAS), Total Oxidant Status (TOS) and Paraoxonase-1 (PON-1) values in addition to their routine examinations. The SF-36 quality of life questionnaire was administered to patients. Statistical analyzes were performed using GraphPad version 6.05. Values of P <0.05 were considered statistically significant.ResultsIn the group receiving insulin treatment, TOS and calculated OSI values were found to be statistically significantly higher than OAD group (p<0,001 and p<0,001). PON-1 averages of the OAD group were significantly higher than those of the insulin group (p:0.007). In the OAD group; Physical function, social functioning and pain subscale average scores of the SF-36 quality of life questionnaire, were significantly higher than that of insulin group (p<0,001, p:0.003 and p:0.003). In study patients; negative correlation was detected between TAS averages and FBG and HbA1C (r:-0.254, p:0.02 and r:-0.260, p:0.01), positive corelation was detected between TOS averages and HbA1C and triglyceride values (r: 0.225, p:0.03 and r: 0.225, p:0.03), positive correlation was detected between OSI values and FBG and HbA1C values (r:0.293, p:0.005 ve r:0.342, p:0.001).ConclusionWhen we compared diabetic patients receiving OAD and insulin therapy in two groups; it was found that the oxidative stress parameters were higher and the quality of life was worse in the group receiving insulin treatment than the OAD group. We conclude that these results may be closely related to the chronic complications of diabetes and are compatible with the knowledge of the literature.