Tip 2 diabetes mellitus hastalarında serum endokan ve ADMA düzeylerinin saptanması ve diyabetin komplikasyonları ile ilişkisinin belirlenmesi

Abstract

Kalyon Ayşegül, Tip 2 Diabetes Mellitus Hastalarında Serum Endokan ve ADMA Düzeylerinin Saptanması Ve Diyabetin Komplikasyonları ile İlişkisinin Belirlenmesi, Bülent Ecevit Üniversitesi Tıp Fakültesi, İç Hastalıkları Uzmanlık Tezi, Zonguldak, 2018Giriş: Diabetes mellitus (DM) prevalansı dramatik artış gösteren kronik metabolik bir hastalıktır. Diyabette mevcut inflamatuvar süreç, damar endotelinde farklılaşmaya ve mikrovasküler komplikasyonlara yol açmaktadır. Burada endotel disfonksiyonun göstergesi olarak ADMA(Asimetrik Dimetilarginin) ve endokan ölçümünün kullanılabileceğine dair çalışmalar mevcuttur. Bu çalışmada, diyabetik hastalarda serum endokan ile ADMA seviyeleri ölçülmüştür. Serum endokan ve ADMA düzeyleri ile hiperglisemi bağlantılı mikrovasküler komplikasyonlar arasındaki ilişkinin değerlendirmesi amaçlanmıştır.Materyal ve Metod: Çalışmaya DM tanısı ile takipli ve rutin kontrole gelen 85 diyabetli ve bilinen sistemik hastalığı olmayan 85 gönüllü (kontrol grubu) dahil edildi. Çalışmaya; akut enfeksiyon, malignite tanısı, diyaliz alma ve herhangi bir kronik inflamatuvar hastalık öyküsü olanlar alınmadı. Diyabetiklerde diyabetik nefropati, nöropati ve retinopati ile serum ADMA ve endokan düzeyi arasındaki ilişki incelendi. Hesaplanan p<0.05 düzeyleri istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi.Bulgular: Serum ADMA düzeyleri diyabetik olgu grubunda [9,42 (0,84-52,0) ng/ml] kontrol gruba [5,95(1,68-48,3) ng/ml] göre anlamlı olarak daha yüksek saptanırken (p<0,001); diyabetiklerle [0,42(0,25-1,99 ng/ml)] ve kontrol grubu [0,45(0,23-1,25) ng/ml] arasında endokan düzeyleri arasında anlamlı fark saptanmadı (p=0,730). Mikrovasküler komplikasyonlu diyabetiklerle mikrovasküler komplikasyonu olmayanlar arasında serum ADMA [sırasıyla 9,3(0,84-52,0) ng/ml; 9,4(3,1-51,3) ng/ml] ve endokan [sırasıyla 0,43(0,27-1,87) ng/ml; 0,41(0,25-1,99) ng/ml] düzeyleri açısından anlamlı fark bulunmadı (sırasıyla p=0,884 ve p=0,355). Diyabetik retinopati ve nöropati saptananlar ile saptanmayanlar arasında serum ADMA ve endokan düzeyleri açısından anlamlı fark bulunmazken; proteinüri saptananlarda saptanmayanlara göre serum ADMA ve endokan düzeyleri anlamlı derecede yüksek tespit edildi (sırasıyla p=0,04 ve p=0,030).Sonuç: Çalışmamız kronik düşük düzey inflamasyonun eşlik ettiği DM hastalarında vasküler disfonksiyon belirteci olarak serum ADMA düzeylerinin kullanılabileceği hipotezini desteklemektedir. Ancak hastalık patofizyolojisinde yer alan inflamasyon göstergesi olarak plazma endokan düzeyleri arasında ilişki bulunamakla birlikte serum ADMA ile endokan düzeylerinin birlikte ölçümünün hastalık progresyonu öngörüsünde ek katkısının kısıtlı olduğu şeklindedir.

Ayşegül Kalyon, Determination of Serum Endocan and ADMA Levels in Patients With Type 2 Diabetes Mellitus And Determination of Their Association With Diabetic Complications, Bülent Ecevit University, Faculty of Medicine, Department of Internal Medicine Thesis, Zonguldak, 2018.Introduction: Diabetes mellitus (DM) is a chronic metabolic disease with a dramatic increase in prevalence. The current inflammatory process in diabetes mellitus leads to differentiation of the vascular endothelium and consequently microvascular and macrovascular complications. There are studies showing that ADMA and endocan measurement can be used as an endothelial dysfunction indicator. In this study, it was aimed to measure serum endocan and ADMA levels in diabetic patients and to evaluate the relationship between serum endocan and ADMA levels and microvascular complications related to hyperglycemia.Materials and Methods: Eighty-five patients who were followed-up at the Department of Endocrinology at the Faculty of Medicine of BEU, were diagnosed with DM and 85 volunteers who did not have known systemic disease were admitted to study. Those with acute infection, diagnosis of malignancy, history of dialysis treatment, and any chronic inflammatory disease are not taken into account. Diabetic nephropathy, neuropathy, and retinopathy were screened in the patients. The relationship between diabetic complications and serum ADMA and endocan levels was examined. Calculated p <0.05 levels were considered statistically significant.Results: Serum ADMA levels were significantly higher in the patient group [9,42 (0,84-52,0) ng/ml] when compared to the control group [5,95(1,68-48,3) ng/ml] (p <0.001); but there was no significant difference between the patient [0,42(0,25-1,99 ng/ml)] and control group [0,45(0,23-1,25) ng/ml] in terms of endocan levels (p = 0.73). Serum ADMA [respectively 9,3(0,84-52,0) ng/ml; 9,4(3,1-51,3) and endocan [respectively 0,43(0,27-1,87) ng/ml; 0,41(0,25-1,99) ng/ml] levels were not significantly different in patients with microvascular complications and without microvascular complications (p = 0.884 and p = 0.355, respectively). Serum ADMA and endocan levels were not significantly different between patients who have diabetic retinopathy and neuropathy and patients who have not diabetic retinopathyor neuropathy. Serum ADMA and endocan levels were found to be significantly higher in patients diagnosed with proteinuria than in patients without proteinuria (p = 0.04 and p = 0.03, respectively).Conclusion: Our study supports the hypothesis that serum ADMA levels may be used as a marker of vascular dysfunction in DM patients with chronic low-level inflammation. However, since plasma endocan levels, which are an indicator of inflammation in the pathophysiology of disease, cannot be correlated with microvascular complications, it can be interpreted that the additional contribution of serum ADMA and endocan levels together is predictive of disease progression, limitedly.