Sanatsal ifade şekli olarak dikme eylemi

Abstract

`Sanatsal İfade Şekli Olarak Dikme Eylemi` isimli bu çalışma, sanat yapıtlarında uygulanan dikiş tekniğinin, düşünsel altyapısının araştırılmasını içermektedir. 1950'li yıllardan itibaren sanat ortamında yaşanan gelişmeler, yeni açılımlarla günümüze kadar uzanmış, günümüz sanatının ifade formlarını, düşünme biçimlerini değiştirmiştir. Geleneksel uygulamalardan uzak dikme eyleminin tarihsel süreçte, yeni sanat oluşumları ve feminizm üzerinden aldığı yol incelenmiştir. Amaç ve söylem sürekli bir değişim içerisinde olsa da farklı ve sembolik anlamlar yüklenebilen dikme eyleminin, zamanla kılık değiştirerek sanatın içinde kendine bir yer edindiği görülmüştür. Çalışmada ilk etapta sanatta ifade kavramı ele alınarak, dikişin yapısal özellikleri ve plastik olanakları üzerinde durulmuştur. Tekniğin, sanatın ifade şekillerini geliştirerek tekstil olgusuna ve materyallerine olan işlevsel yaklaşımıyla, plastik sanatlarda kullanımı sorgulanmıştır. Ardından tekstil sanatının konuyla ilgili tarihsel süreci ve söz konusu teknikle çalışmalar yapan sanatçılar araştırılmıştır. Elde edilen tüm verilerin yanında, konuyla ilgili gerçekleştirilen çalışmalarda özgün bir plastik dilin oluşturulması amaçlanmıştır. Bu çalışmalar yapılırken toplumsal bir sorun üzerinden gidilmiş, sosyal ve tarihsel anlamda süregelen çocuk gelinler sorununun özüne dikkat çekerek, göndermeler yapılmıştır. Çocuk gelinler konusu gelin, kadın, çeyiz ve bunun beraberinde gelen el işi gibi kavramları çağrıştırdığı için, yapılan çalışmalar, tekstil malzemeleri olan kasnak ve kumaş üzerine uygulanmıştır. Aynı zamanda da dikme eylemi, çocuk gelinler konusunun anlatımında resimsel bir dil olarak kullanılmış ve dikişin plastik olanaklarından yararlanılmıştır.

This work, called Sewing as a Form of Artistic Expression, involves the investigation of the intellectual infrastructure of sewing technique applied in art works. Developments in the art scene since the 1950s have extended to the present day with new expansions and have changed the expression forms and thinking styles of contemporary art. The course of the process of erecting away from traditional practices in the historical process through new art formations and feminism has been examined. Even though the aim and discourse are in a constant change, it is seen that the sewing action, which can be loaded with different and symbolic meanings, has gained a place in the art by disguising itself over time. In this study, the concept of expression in art has been taken into consideration and the structural properties and plastic possibilities of sewing have been emphasized. The use of technique in plastic arts has been questioned with its functional approach to textile phenomenon and materials by improving the expression forms of art. Then, the historical process of textile art and the artists working with this technique were investigated. In addition to all the data obtained, it was aimed to create a unique plastic language in the studies carried out on the subject. While these studies were carried out, a social problem was addressed and the references were made by drawing attention to the essence of the problem of the child brides that persisted in social and historical terms. Since the subject of child brides evokes concepts such as bride, woman, dowry and the handicraft that comes with it, the studies are applied on pulley and fabric which are textile materials. At the same time, sewing action was used as a pictorial language in the narration of child brides and the plastic possibilities of sewing were utilized.