Parmak kırıklarında kullanılan tespit materyallerinin dayanıklılıklarının biyomekanik olarak karşılaştırılması

Abstract

8. ÖZET 12 kadavra parmağı üzerinde oluşturulmuş parçalı kırık modelinde, intramedüller paralel 2 adet K-teli, dorsal plak, lateral plak, çift plak fıksasyonlarının mekanik dayanıklıkları 4 nokta apeks palmar eğilme, aksial kompresyon ve torsiyon testlerinde karşılaştırıldı. Çift plağın tüm metodlarda en rigid fıksasyon metodu olduğu görüldü ve sonuçlar istatistiksel olarak anlamlı bulundu ( p< 0.05). Lateral plağın aksial kompresyon hariç diğer metodlarda ikinci rigid fıksasyon metodu olduğu görüldü ve değerlerin çift plağa yaklaştığı gözlemlendi, intramedüller K-tellerinin özellikle torsiyon testinde son derece instabil olduğu görüldü. İntramedüller K-telleri sadece 4 nokta apeks palmar testinde dorsal plaktan daha rigid değerler gösterdi ancak bu sonuçlar da istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı (p=0.647). Dorsal plak 4 nokta apeks palmar eğilme testinde mekanik olarak dezavantajlı olması nedeni ile en az rigid fıksasyon metodu olarak saptandı. Lateral plak erken mobilizasyona izin verecek kadar stabil olması, uygulanması esnasında ekstansör mekanizmaya daha az zarar vermesi nedeniyle hem klinik hemde biyomekanik olarak parçalı falanks kırıklarında uygun bir fıksasyon metodu olabileceği sonucuna varıldı. Eğer amaç elin erken kullanımı ise plak fıksasyonu dış stresslere karşı koyabilecek en güçlü metod olarak görünmektedir. 45