Mitral yetmezliğinin transözofajiyal ekokardiyografide PISA yöntemi ile değerlendirilmesi ve diğer yöntemler ile karşılaştırılması

Abstract

ÖZET: Mitral yetmezliğinin değerlendirilmesinde, rutin klinik uygulamalarda kolaylıkla uygulanabilecek, hızlı ve güvenli bir kantitatif yönteme gereksinim duyulmaktadır. Yeni bir renkli Doppler tekniği olan PİS A yöntemi de oldukça güvenilir ve son yıllarda sık kullanılan bir yöntem olarak karşımıza çıkmaktadır. PİSA yöntemi ile yapılan çalışmaların büyük çoğunluğu transtorasik ekokardiyografi (TIE) ile yapılmıştır. Son yıllarda transözofajiyal ekokardiyografîde (TEE) PİSA yöntemi kullanılarak mitral yetmezliğinin güvenilir bir şekilde değerlendirilebileceği gösterilmiş ise de bu teknikle yapılan çalışmalar henüz oldukça sınırlı sayıdadır. Transözofajiyal ve transtorasik ekokardiyografîde kullanılan PİSA yöntemleri arasında bir fark olup olmadığını araştıran çalışmalar henüz yapılmamıştır. Bu çalışma ile PİSA transözofajiyal ekokardiyografik olarak uygulanmasının güvenilirliği bir kez daha araştırılacaktır. Ayrıca transtorasik yöntem ile aralarındaki farkların ve eğer varsa bu farkı oluşturan nedenlerin ortaya konulması amaçlanmıştır. Transözofajiyal ve transtorasik PİSA yöntemi ile elde edilen mitral etmezliği indeksleri (rejürjitan orifis alam (ROA), rejürjitan stroke volüm (RSV), rejürjitan akım hızı (RFR)) hem birbirleri ile hem de referans metodu olarak alman 2D-pulsed Doppler metodu ile kıyaslanmıştır. Transözofajiyal ve transtorasik PİSA yöntemleri ile saptanan indekslerin birbirleri ile iyi korele oldukları görülmüştür ( ROA için r = 0,74; RSV için r = 0,80, RFR için r = 0,82 ). Transözofajiyal ekokardiyografi esnasında kan basıncının ve kalp hızının artması gibi hemodinamik değişiklikler olmasına rağmen, transözofajiyal PİSA yöntemi ile saptanan mitral yetmezliği indekslerinin referans yöntemi olarak alınan 2D- pulsed Doppler metodu ile, transtorasik PİSA yöntemine oranla daha iyi derecede korele olduğu gözlendi: TTE'de ROA için r = 0,75, RSV için r = 0,76, RFR için r = 0,76 ; TEE'de ROA için r = 0,758, RSV için r = 0,92, RFR için r = 0,87. Referans metodu olarak alınan 2D-pulsed Doppler yöntemi ile yapılan bağıntı analizlerinde; PİSA yöntemi ile elde edilen mitral yetmezliği indekslerinden rejürjitan akım hızı ve rejürjitan stroke volüm en güvenilir parametreler olarak belirlenmiştir. Gerek transtorasik gerekse transözofajiyal ekokardiyografik incelemelerde, sinüs ritmindeki hastalarda yöntemler arası bağıntının derecesinin atriyal fibrilasyonlu hastalara göre daha iyi olduğu gözlenmiştir. Transözofajiyal ekokardiyografîde saptanan renkli Doppler jet alam ile PİSA yöntemi ile saptanan mitral yetmezliği mdekslerinin ancak orta derecede bir korelasyon gösterdiği izlenmiştir. Sonuç olarak; transözefajiyal PİSA yöntemi oldukça güvenilir ve diğer yöntemler ile iyi korelasyon gösteren bir tekniktir. Gelecekte PİSA yönteminin otomatik yapılmasını sağlayacak olan yazılım programlarının 64ekokardiyografi cihazlarına yerleştirilmesi suretiyle işlemin güvenilirliği daha da artacak ve klinik kullanımı yaygınlaşacaktır. Anahtar Kelimeler: Mitral yetmezliği, PİSA metodu, transözofajiyal ekokardiyografi, transtorasik ekokardiyografi, Renkli Doppler 65