Modern öznenin varoluş sorunu ve sinemadaki yansıması

Abstract

ÖZET: Bireysel öznenin kendisine gönderme yaparak, dünyayı yeniden yorumlayıp, sahnenin merkezini alması, mantıken burjuvazinin ekonomik ve politik pratiğinden çıkmaktadır. Modernliğin kurucusu olan özne, aklı kendisine rehber edinmiş, eyleminin taşıyıcısı ve sorumlu bir kişiliktir. Aydınlanmanın gelişme idealine uygun olarak özne de, büyük amaçlar için kişisel hazlarını erteler. Kolektif olarım çıkarlarını, bireyselin önünde tutar. Ancak 20. yüzyılda yaşanan savaşlar, faşizm ve toplama kampları deneyimi, Aydınlanma ideallerinin sorgulanmasına neden olur. Özne ile birlikte zaman-mekan algısı ve hakikat kavramları da önemli bir kırılma yaşar. Nietzsche'nin tanrının ölümünü ilan etmesinden sonra öznenin de ölümü ilan edilir. Ancak `Öznenin Ölümü`, toplumbilim, felsefe ve sanat alanında önemli sorunlar yaratır. Sanatın sonu iki nedenle ilan edilir. Birincisi modern sanat `yeni` üzerine vurgu yapar. Günümüzde `yeni`nin ortaya çıkma ihtimalinin azlığı, modern sanatın ölümünün ilan edilmesine sebep olur. Bir diğer neden ise; modernist estetik, kendine özgü dünya görüşünü üretmesi ve belirgin biçemini işleyerek şekillendirmesi açısından güçlü bir birey anlayışına ihtiyaç duyar. Kimliklerin parçalandığı ve kişilerin bütünlüklü bir dünya tasarımına sahip olamadığı günümüzde modern sanat nasıl mümkün olabilir?

ABSTRACT: The fact that the individual subject's being the centre of the stage by refiexing himself and commenting on the world again emerges logically from the economical and political practice of the bourgeoisie. The subject who is the founder of the modernity is a personality who regards the wisdom as his mere guide and responsible for the fullfilment of his act The subject itself puts off his individual enjoyments for the great obcejtives which are necessary for the idealism of the enlightment process. He primarilly gives more importance to collective benefits than individual ones. Yet, in the 20th century, the big wars, fascism and the experience of genocide lead to the questioning of the englightment ideals. The perception of the time-space and the concepts of the absolute, accompanying the subject, have a significant split. After Nietzsche's declaration of the God's death, the subject's death is also declared. However, the death of the subject creates big troubles over philosophy, art and sociolgy. The end of art is declared in two motives; the former is that modern art emphasizes the `mew`. Today, the rare probability of creating the `new` causes the declaration of the death of art. The latter, from the point of view of the unique production of the motto and shaping the finite expression needs a powerful individual understanding. How on earth, can it be possible to have modern art in our time when the identifications have gaps and the people are not able to provide a Project of a whole world? II