Sinemada sesin işlenişi ve ses estetiğinin 1920`lerden günümüze kadar olan etkileri

Abstract

Sinema sessiz çağını kapadıktan sonra belki de kendi içinde o dönemin(1892-1927) tecimsel kaygılarını bir kenara bırakırsak, tam anlamıyla kendi görsel dilini zenginleştirmek adına büyük bir keşif yapmıştır. Ancak geçen zaman içersinde görüntü imparatorluğunda yer bulmaya çalışan ses ve sesin varlığı yirminci yüzyılın ortalarından sonra sesini duyurmaya başlamıştır. Sesin oluşunda yer alan dilbilimsel süreç/serüven aslında sesin dil üzerindeki algısıyla bütünleşmesi ve bunun üzerine etki eden psikolojik dayatmalar sesin görünebilir olmasına katkı sağlamıştır. Bu çalışma aslında ne sesin bir baskınlığı ne de sesin görüntü yanındaki acizliğidir. Yapısal ve tarihsel anlamda bir filme sesin kattığı değer ?artı değer? ile özdeştir. Nicesel bu değişim yaratılırken ses, görüntü üzerindeki alanı belirlemiş ve asla görüntüye doğrudan müdahil olmamıştır

After closing the era of silent cinema of that period, perhaps in itself (1892-1927) in commercial concerns aside, literally made a great discovery on behalf of enriching their own visual language. However, in an empire of the time trying to find images, audio and sound presence in the mid-twentieth century and then started to give a voice. The occurrence of sound in the linguistic process / adventure is actually on the perception of sound integration of language and its effect on the psychological impositions which has helped to make the sound appear. Dominance in the fact that neither the sound nor the image next to the weakness of a sound. Structural and historical sense, it adds to the sound of a movie `surplus value` is identical with. Quantitative creating this change in voice, video, image, and never directly intervened on the field has not been determined.