Farabi`nin mutluluk anlayışı

Abstract

Mutluluk bir yetkinlik olarak ele alındığında her insanın arzu ettiği birdurumdur. Fârâbû bu bireysel arzuyu dini alt yapısı ışığında felsefi olarak dilegetirmiştir. Mutluluk insanın bilgisel yetkinleşmesinden başlayan bilinçli birseçim sürecidir. Kendi yeteneklerinin farkına varan insan onları etkin birşekilde kullanarak mutluluğa giden yolda ilk adımı atar. Mutluluk sosyalortamda pratiğe aktarılmadan elde edilemez. Her bakımdan yetkininsanlardan oluşan toplum erdemli bir toplumdur. Yöneticisi de mutluluğaulaşmak için insanları organize etmekten sorumludur. Mutluluğu metafizikyönü ilahi yardımlarla tamamlanıp bu dünyadaki serüveni biter. Mutlulukgerçek anlamda kendini bilgiyle donatan nefsin öldükten sonra en yetkinolanla, en güzel olanla buluşmasının verdiği gururdur. Aşk ve adalet gereğigelinen en son yetkinliktir.Fârâbû bir üst kişilik gerektirmeden insanın kendi çabasıyla damutluluğa ulaşabileceğini ifade etmektedir. Söz konusu yardımda yineinsanın yetkinlik derecesine göre farklılık gösterir.Son tahlilde mutluluk eğitimle elde edilen özgür irade ile seçilmiş birsürecin sonunda elde edilecek olan manevi bir hazdır.

Happines when mentioned as perfection is a feeling which everyhuman being desires to have. Fârâbû expresses this invidual desire in thelight of religious premise. Happines is a process of selection that startsconciously by the way of intellectual perfection. Being aware of of hiscapabilities, a person utilizes them efficiently thus takes the first step.Happinies can not be achieved without feeling it socially. A society which iscomposed of people who are perfect in every aspect is a virtuous society.The governor of thish society has taken the responsibility to make peoplehapy. The metaphysical aspect of happines when complemented withheavenly help comes to an end in this world. Happiness, in real sense, is anhonour of an intellectual self who comes together with perfection and beauty.This is the last point which is arrived in accordance with love and justice.Fârâbû states that a human can be happy by his efforts withoutnecessitating a higher personality. However, this manner has a rough style.aperson who has this manner is helped by metaphysical heaven. It isprerequisite that a person can get this aid by his own effort. The mentionedhelp diverses according to the perfection of the individual.As a conclusion, happines is a spiritual thing which is possessed at theend of a process that is closen by an educated and independent will.