Haemobartonella felis`in gingivostomatitisüzerine etkisi

Abstract

Haemobartonella, ricketsiales dizisi, anaplasmatiocea ailesine bağlı; sığır, köpek, kedi ve farelerde farklı klinik semptomlar gösterebilen dünya genelinde yaygın bir hastalıktır. Gelişen teknoloji ve hastalık etkenlerinin tanı yöntemlerinde gelinen nokta ile birlikte heamobartonellanın sanılandan daha yaygın olduğu ve daha önemli bir şekilde hayvan ve halk sağlığını tehdit ettiği görülmüştür. Haemobartonellanın klinik semptomları arasında somatitisin yer aldığı bilinmekte ve bu konu hakkında sınırlı sayıda çalışmanın olduğu tespit edilmiştir. Yapılan bu çalışmada stomatitis tespit edilen hayvanlarda haemobartonella etkenin tespiti ve etken pozitif olarak tespit edilen hayvanlarda haemobartonellaya yönelik yapılan tedavi sonucunda stomatitis olgularının akıbetinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Araştırmanın hayvan materyalini Kırıkkale Üniversitesi Veteriner Fakültesi Hayvan Hastanesi'ne getirilen stomatitisli 45 kedi oluşturmuştur. Hipersalivasyon, iştah kaybı, kaşeksi, yem alımında güçlük, ağrı duyumu, ağız kokusu, lenfadenopati, mukozal değerlendirme bulgularından en az bir ya da birkaçını içeren tüm hayvanlar haemobartonella yönünden Romanowsky tip boyama yöntemi ile boyanarak eritrositlerin yüzeyinde arandı. Kan frotileri hazırlanıp etken tespiti yönünden pozitif olanlar çalışmaya dahil edilmiştir. Aynı zamanda FIV ve FeLV miks enfeksiyon olup olmadığı hızlı tanı test kitleri ile değerlendirilmiştir. Stomatitis tespit edilen tüm hayvanlarda haemobartonella tespit edilmiştir. FIV ve FeLV yönünden tüm hayvanlar negatif olarak saptanmıştır. Hemobartonellozis tanısı konulan enfekte 45 kedinin tamamına uygun dozlarda günde bir veya iki kez enrofloksasin uygulandı. Uygulama 1 yaş ve altı kedide (16 hayvan) 3 mg/kg dozda 12 saatte bir (BID) 21 gün süre ile, 1 yaşının üzerindeki 29 kedide ise 10 mg/kg dozda 24 saatte bir (SID), 14 gün süre ile deri altı uygulandı. Elde edilen sonuçlar doğrultusunda patogenezi tam bilinmemekle beraber haemobartonellanın stomatitis meydana getirdiği veya sekonder enfeksiyonlara zemin hazırladığı ve gingivitis tedavi protokollerinin hazırlanırken haemobartonellanın da kedilerde düşünülmesi gereken bir etken olduğu ve enrofloksasinin tedavide etkin bir ajan olduğu düşüncesine varıldı.

Haemobartonella, ricketsiales sequence, connected to the family of anaplasmatiocea; It is a worldwide disease that can different clinical symptoms in cattle, dogs, cats and mice. It is seen that with the point reached in the diagnostic methods of developing technology and disease factors, heamobartonella is more common than thought and more importantly threatens animal and public health. The clinical symptoms of haemobartonella are known to be somatitis and limited studies have been conducted on this subject. In this study, it was aimed to determine haemobartonella in cats with stomatitis and find effect of the treatment haemobartonella resolution of stomatitis cases. Research animal material were composed with 45 animals which were brought to Kırıkkale University Veterinary Faculty Animal Hospital. Hypersalivation, loss of appetite, cachexia, difficulty in IXIX, sensation of pain in the mouth, halitosis, lymphadenopathy were some of the clinical symptoms of the animals. Haemobartonella was searched on the surface of erythrocytes by staining with Romanowsky type staining method. Haemobartonalla were detected in all animals. FIV and FeLV were determined none of the animals. All of the 45 infected cats diagnosed with hemobartonellosis were given enrofloxacin once or twice at appropriate doses. Enrofloxacin was applied at a of 3 mg / kg twice for 21 days to 1 year and younger animals (16 cats), and at a of 10 mg / kg once a day for 14 days to 29 cats older than 1 year old, subcutaneously. Although the pathogenesis is not known in the light of the results obtained, it was concluded that haemobartonella can caused either a primer stomatitis or result in secondary infections. It was concluded that while the treatment of gingivitis protocols were prepared, it was thought that haemobartonella was a factor that should be considered in cats and that enrofloxacin was an effective agent in treatment protocols.