Kırâatlerde tevâtür olgusu
- Global styles
- Apa
- Bibtex
- Chicago Fullnote
- Help
Abstract
Bu çalışmada `tevâtür` kavramının kırâatlere giriş süreci incelenmiştir. Daha sonra ortaya çıkan ve bilinen sahih kırâatleri mütevâtir kapsamında gören düşünce kritize edilmiştir. Kırâat ilminin ortaya çıktığı ilk dönemlerdeki fonksiyonu ile hicrî dördüncü asrı izleyen çağlardaki etkisi ve değerlendirilişi farklılık arzetmektedir. Kırâatler ilk zamanlarda yorumlanırken, kelimeler metin içindeki irtibatları açısından tahlile tabi tutuluyor; gramer, tefsir, belâgat değerlendirmelerinde rolleri ortaya konuluyordu. Bunun klasik tefsirlerde, ilk dönem kırâat, meâni'l-Kur'an, ihticâc ve nahiv alanında yazılmış eserlerde yüzlerce örneğini görmek mümkündür. Kadîm müfessir ve dilcilerin, kırâatleri enine boyuna irdeledikleri, farklı kırâatleri nakilde rivâyetle yetinmedikleri, gerektiğinde rivâyetleri eleştirdikleri, mantıkî açıklamalarla tercih gerekçelerini ortaya koydukları görülmektedir.Mevcut kıraat/rivâyet farklılıklarından bazıları içtihadî bazıları gramatik ve filolojik bazıları yöresel farklılıklardır. Yedi imama isnat edilen bu farklı seslendirmelerden bazıları, imanlarından asla kuşku duyulamayacak zatlar tarafından şiddetle eleştirilmiştir. Farklılık, terimsel anlamda tevâtüre dayansa hangi mü'min böyle bir eleştiriye cüret edebilir? In this study, it has been examined the inclusion process of the rumor (tawatur) principles into the readings. Afterwords, it has been criticized the idea which has shown the known valid readings as part of rumoured. The function of the science reading in early period differs from its affection and evaluation in the period after fourth century of the Hegira. While having interpreting the readings at the first period, the words were being subjected to analyze in terms of contacting within text, and their roles were being put forth in evaluation of rhetoric. It is possible to see hundreds of examples about this in the classical commentaries, and works written in early period on the readings (qiraat), the meanings of Quran, evidence and syntax. It is seemed that early commentators and linguists have extendedly investigated, not contented with narrative (riwayat) the different readings when transferring, but that they have criticized narratives when required, and put forth their preference justification with reasonable explanations. Some of reading/narrative differences is belonging to jurisprudence, some of them is grammatical and philological, and some of regional. Some of these different vocalizations ascribed to seven or ten imams have been criticized severely by people who could never doubt about their beliefs. Which can believer dare to such a critique if it has based on the rumor in the terminological meaning?
Collections