The effects of late language acquisition on the development of narrative skills: Insights from Turkish sign language (Türk işaret dili - TİD)

Abstract

İşitme engelli çocukların sadece %3 ila 8'i işitme engelli ebeveynlere sahiptir (Rawlings & Jensema, 1977) ki, bu işitme engelli çocukların büyük çoğunluğunun hiç işaret dili bilmeyen ya da çok az işaret dili bilen duyan ebeveynlere sahip oldukları anlamına gelmektedir. Bu işitme engelli çocuklar (işaret dilini sonradan öğrenenler), işitme engelli ebeveynlere sahip işaret dilini doğuştan edinen işitme engelli çocukların (anadili işaret dili olanlar) aksine, işaret diline oldukça geç maruz kalırlar. Tutarlı bir anlatı üretme becerilerine bakıldığında, bu iki çocuk grubu arasında fark olduğu saptanmıştır (Crosson & Geers, 2001). Bu tez çalışması ise hikâye başlangıcı, karakter tanıtımı ve rol değişimi olmak üzere belirli anlatı şekilleri üzerine odaklanmaktadır. Daha anlaşılır şekliyle, bu çalışma ana dili TİD olan ve TİD'i sonradan öğrenen bireylerin anlatılarını karşılaştırarak geç dil ediniminin bu belirli alanlar üzerine etkilerini araştırmaktadır. Elde edilen sonuçlar, hem anadili işaret dili olan çocukların hem de işaret dilini sonradan öğrenen çocukların hikâye başlangıç bilgisini, açık karakter tanıtımını ve doğru rol değişimini yetişkinlere kıyasla çok daha az sıklıkta kullandıklarını göstermektedir. Dahası, yetişkin olduklarında, anadili işaret dili olanlar, işaret dilini sonradan öğrenenlere kıyasla, hikâye başlangıçlarındaki farklı bilgileri daha sık ifade etmiştir, karakterleri açık olarak daha sık şekilde tanıtmış ve rol değişimini doğru olarak daha sık kullanmıştır. Bu çalışma ile öğrenmenin başladığı yaşın, TİD kullanıcılarının hikâyeye başlarken, karakterleri tanıtırken ve rol değişimini kullanırken ne kadar iyi oldukları konusunda önem arz ettiği sonucuna varılmıştır; bununla birlikte, bu edinim yaşı etkileri yetişkinlikte saptanabilir. Anahtar Kelimeler: Türk İşaret Dili (TİD), işaret dili edinimi, geç dil edinimi, edinim yaşı, ana dili işaret dili olanlar, işaret dilini sonradan öğrenenler, anlatı, hikâye başlangıcı, karakter tanıtımı, rol değişimi

Only 3 to 8% of deaf children have deaf parents (Rawlings & Jensema, 1977), which means that a great majority of deaf children have hearing parents with no or limited knowledge of a sign language. These deaf children are thus exposed to a sign language quite late (i.e., late signers), in contrast to deaf children with deaf parents acquiring a sign language from birth (i.e., native signers). One of the differences in language skills of these two groups of children has been found in their ability to produce a coherent narrative (Crosson & Geers, 2001). The thesis study focuses on specific aspects of narration, namely, scene-setting, referent introduction and role shifting. More specifically, this study investigates the effects of late language exposure on the acquisition of these specific domains by comparing narrations produced by native-signing and late-signing deaf individuals of Turkish Sign Language (Türk İşaret Dili - TİD).The results suggest that both native-signing children and late-signing children have not become adult-like in providing scene-setting information, explicit referent introduction and the correct use of role shifting. Moreover, when they become adults, native signers set the scene, explicitly introduce referents and use role shifting in a correct way more frequently than late signers. It can be concluded from the results that the age when the learning begins is of importance in how well TİD-signers produce scene-setting elements, explicit referent introduction and the correct use of role shifting; however, these age of acquisition effects are detectable in adulthood.Keywords: Turkish Sign Language, sign language acquisition, late language acquisition, age of acquisition, native signers, late signers, narration, scene-setting, referent introduction, role shifting