Jacques Lacan`da iktidarın biçimsel inşası: Sembolik olan

Abstract

Lacan düşüncesinde `sembolik olan`, iktidarın gündeliğin her alanında hâkimiyetini belirleyen yapısal çerçeveyi ifade eder. Sembolik olan üzerinden iktidar, bireyleri özneler olarak inşa etmenin yapısal ilişkilerinin belirleyicisidir. Sembolik işlev, özneye kendini tanıması ve ötekiler tarafından tanınması için gerekli olan temeli kurar. Bu temel, öznenin ilk olarak aile içerisinde evlat, daha sonra toplum içerisinde birey ve iktidarla girdiği ilişkide de vatandaş olarak inşa edilmesine imkân sağlar. Özne bu konumlara Öteki'nin alanı olarak dilin içerisinden bağlanır. Dille beraber sembolik yasaya tabi oluşun sonucu olarak bastırılmış olanın geri dönüşü, yani Lacancı `artı keyif`, iktidarın biçimsel inşa pratiklerinde belirleyici bir rol oynar. İdeolojik süreçlerdeki ve iktidar tabiyetlerindeki biçimsel inşanın başarısı bu artı keyfin harekete geçirilebilmesinde yatar. `Artı keyif` ise her zaman bir kaybın geri kazanılacağı fantezisi ile ilişkilidir. Bu fantezi siyasal olanın her defasında yeniden tanımlanmasına imkân sağlayarak öznenin biçimsel inşasında belirleyici bir nitelik arz eder. Bu çalışma, özne olarak bireyin sembolik olanla ilişkisini, iktidar tabiyetlerindeki ve ideolojik süreçlerdeki biçimsel inşa pratikleri ve kaybın geri kazanılacağı fantezisi ile beraber ele almaktadır.

In Lacanian thought `the symbolic` expresses structural framework that determines power's dominance over daily life. Power, through the symbolic, is the determiner of structural relations that constitute individuals as subjects. The Symbolic function provides the foundation for subject which is necessary to recognise and be recognised by others. This foundation provides the possibility of construction of subject as a child in family, as an individual in society and as a citizen in its relationship with power. Subject connects to these positions through language which is the field of the Other. The return of the repressed one, which is Lacanian surplus jouissance, as a result of subjection to symbolic law through language, plays the basic role for formative construction of power. Success of the formative construction in ideological processes and in subjections to power lies behind mobilization of this surplus jouissance. Surplus jouissance has always connected with the fantasy of regaining a lost. By providing the possibility of redefining the political, this fantasy, plays a crucial role in the formative construction of the subject. This work discusses individual's relation with the symbolic as a subject in ideological processes and in subjections to power with the fantasy of regaining the lost.