Farklı seramik inleylerin direkt, indirekt ve klasik tekniklerle dentine bağlanma dayanımlarının karşılaştırılması

Abstract

6-OZET S.Ü. Sağlık Bilimleri Enstitüsü Protetik Diş Tedavisi Anabilim Dalı DOKTORA TEZİ / KONYA-2001 Dt. A. Nilgün Öztürk Farklı Seramik İnleylerin Direkt, İndirekt ve Klasik Tekniklerle Dentine Bağlanma Dayanımlarının Karşılaştırılması Bu çalışmada, iki farklı seramik sisteminden hazırlanan inleylerin direkt, indirekt ve klasik tekniklerle simantasyonundan sonra dentine bağlanma dayanımlarının karşılaştırılması amaçlandı. Çalışmada 120 adet çürüksüz molar diş kullanıldı. Standart sınıf 1 inley kaviteler açıldıktan sonra, direkt tekniğin uygulanacağı gruptaki dişlere preparasyondan hemen sonra bonding ajan uygulandı. Kavitelerin bir yansına IPS Empress 2, diğer yansına da Ceramco II seramik materyalleri ile inley restorasyonlan hazırlandı. Direkt ve indirekt teknikte, Clearfil Liner Bond 2V dentin bonding ajanı ile Panavia F birlikte kullanılarak, klasik teknikte de bonding ajan kullanılmadan Panavia F ile simante edildiler. Simantasyon işleminden sonra, örnekler 24 saat 37° C distile suda bekletildi. Bu işlemin ardından, düşük hızda çalışan elmas separe içeren kesme cihazıyla her bir dişten T şeklinde 1.2 mm'lik üçer kesit alındı. Toplam 360 adet kesit microtensile testine tabi tutuldu ve değerler kaydedildi. 61Test sonucunda elde edilen değerler, iki yönlü varyans analizi, tek yönlü varyans analizi ve Tukey HSD istatistik analizleri ile değerlendirildi. İki seramik tipinin dentine bağlanma dayanımları arasında istatistiksel olarak önemli bir fark bulunmazken, simantasyon teknikleri arasında ise fark önemli bulundu. Direkt teknikte bağlanma dayanımı, indirekt ve klasik tekniklere oranla istatistiksel olarak önemli oranda yüksek bulundu. Kalan dentin kalınlığı ile bağlanma dayanımı arasındaki ilişkinin tesbiti için, örneklerin kalan dentin kalınlıkları dijital mikrometre ile ölçüldü. Elde edilen değerler regresyon istatistik analizi ile değerlendirildi. Dentine bağlanma dayanımı ile kalan dentin kalınlığı arasında istatistiksel olarak zayıf bir etkileşim gözlendi. Ayrıca başarısızlık tiplerinin tesbiti için, örneklerin yüzeyleri stereomikroskopta incelendi ve % 98 oranında adeziv başarısızlık gözlendi. Bağlanma ara yüzeylerinin daha ayrıntılı değerlendirilmesi için de SEM analizi kullanıldı. SEM analizi sonucunda direkt teknikte, indirekt ve klasik tekniklere göre daha iyi organize olmuş kalın bir hibrit tabaka ve daha uzun rezin uzantılar tesbit edildi. 62

7-SUMMARY Bond Strengths of Different Ceramic Inlays to Dentin with Direct, Indirect and Classic Techniques The purpose of this study was to compare the dentin bond strength of the two different ceramic inlay systems after cementation with direct, indirect and classic techniques. In this study, 120 extracted noncarious human teeth were used and standardized class I cavities were prepared on them. In direct technique, dentin bonding procedures were carried out immediately after the completion of the tooth preparation. IPS Empress 2 and Ceramco II ceramic systems were used to prepare inlay restorations for these cavities. In direct and indirect techniques, Clearfil Liner Bond 2V dentin bonding agent and Panavia F were used, but in classic technique only Panavia F was used for the cementation of inlay restorations. After cementation process, the specimens were stored in distilled water at 37° C for 24 hours. 1.2 mm wide three T shape sectioned per tooth were produced with slow speed diamond saw sectioning machine. Totally 360 sections were subjected to microtensile forces and results were obtained. To evaluate the results, two way ANOVA, one way ANOVA and Tukey HSD were made. While no statistical difference was found among the two ceramic systems on dentin bond strengths, the difference between the cementation techniques was found to be significant. Comparison among techniques showed that statistically the dentin bond strength in the direct technique had significantly a higher mean than the indirect and classic techniques. 63To evaluate the effect of remaining dentin thickness on dentin bond strength, remaining dentin thickness were measured with a digital micrometer. Test results were evaluated with regression statistical analysis. Statistically a weak regression was observed between the dentin bond strength and the remaining dentin thickness. Fracture surfaces of each specimen were also examined under stereomicroscopy to determine the failure modes and 98 % adhesive failures were noted. Besides SEM analysis was used to evaluate the bonding interface indetail. As a result of SEM analysis, a better organized hybrid layer and exhibited longer resin tags were found in the direct technique than in the indirect and classic techniques. 64