Tip 2 diyabetes mellitus hastalarında günlük pratikte insülin kullanımının yaşam kalitesi üzerine etkisi

Abstract

Tip 2 diyabetes mellitus tedavisinde insülin giderek daha yaygın kullanılmaktadır. Hastalığa ait belirti ve sorunlar yanında insülin tedavisindeki enjeksiyon zorluğuve tedavi komplikasyonları hastaların hayat standartlarını da etkilemektedir.Bu çalışma günlük pratikte insülin kullanımının yaşam kalitesi üzerine etkisini değerlendirmek amacıyla yapıldı. Mart2015 - Nisan 2015 tarihleri arasında Karadeniz Tıp Fakültesi Endokrinoloji Ve Metabolizma Hastalıkları polkliniklerine başvuran ve en az üç ay süre ile insülin tedavisini almakta olan tip 2 diyabet tanısı almış 100 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastalara SF-36 yaşam kalitesi ölçeği uygulandı. SF-36 puanları hastaların cinsiyet, HbA1C düzeyleri ve kullanmakta olduğu insülin tedavi protokolüne göre karşılaştırıldı.Çalışmaya alınan 100 hastanın %41 (n=41)'i erkek, %59 (n=59)'u kadındır. Hastaların yaş ortalaması 59,55±9,30 yıl, HbA1C ortalamaları %8,42±1,75, tip 2 diyabet süresi 11,86 ±7,55 yıl, insülin kullanım süresi ise 6,11 ± 4.93 yıldır. Çalışmaya alınan hastaların %28'i bazal insülin kullanırken, %23'ü karışım insülin, %49'u da bazal-bolus insülin tedavisi kullanmaktadır. SF-36 puanları hastaların kullanmakta oldukları insülin tedavileri, cinsiyet ve HbA1C düzeylerine göre karşılaştırılmıştır.SF-36 anketinin 8 alt parametre sonucu HbA1C değerlerine göre karşılaştırıldığında; sosyal fonksiyon ve bedensel ağrı parametreleri HbA1C değeri ≥ %9 olanlarda anlamlı olarak düşük saptanmıştır. Kadın hastalarda emosyonel rol, canlılık, mental sağlık ve bedensel ağrı parametreleri erkek hastalara göre anlamlı olarak daha düşük saptanmıştır. Anket sonuçları insülin tedavi protokolüne göre kıyaslandığında ise karışım insülin kullanan grupta fiziksel fonksiyon, fiziksel rol, emosyonel rol, mental sağlık, sosyal fonksiyon, bedensel ağrı parametreleri diğer tedavi protokollerine göre daha yüksek olmakla birlikte istatistiksel anlamlılık açısından sınırda kalmıştır. Sonuç olarak; diyabetik hastalarda yaşam kalitesini belirleyen temel faktör kan şekeri kontrol düzeyidir. HbA1C tolere edilebilir düzeylere indirildiğinde yaşam kalitesinde anlamlı artış dikkati çekmektedir.

Insulin is gradually being used more commonly in the treatment of Type 2 Diabetes Mellitus in current clinical practice. Injection difficulty and also complications of insulin therapyaffectsthe life standards of the patients.This study was carried out to evaluate the effect of insulin on quality of life in daily practice. 100 patients who applied to Endocrinology and Metabolism Diseases outpatient clinics in Karadeniz Technical University Hospital between March 2015 and April 2015, diagnosed with Type 2 Diabetes and treated with insulin for at least 3 months were involved in the study group. SF-36 Life Quality Scale was applied to the patients. SF-36 points were compared in terms of gender and HbA1C levels of the patients and insulin treatment protocol as well.In this study 41 % (n=41) of the 100 patient is male and 59 % (n=59) is female. Average age of the patients is 59.55 ± 9.30 years. HbA1C average is %8.42 ±1.75. The duration of Type 2 Diabetes is 11.86±7.55 years. The duration of insulin use is 6.11±4.93 years. While 28 % of the patients included in the study used basal insulin, 23 % of them used mix insulin and other 49 % used basal-bolus insulin. When 8 subparameter results of SF-36 questionnaire were compared in terms of HbA1C values, social function and physical pain parameters were determined meaningfully low in those withHbA1C values are ≥ 9%. Emotional role, liveliness, mental health and pain parameters in female patients were determined meaningfully low when compared to those of male patients. On the other hand, when questionnaire results were compared in terms of insulin treatment protocol, physical function, physical role, emotional role, mental health, social function and physical pain parameters in those who use mixture insulin were determined higher in comparison with other treatment protocols although being borderline significant.As a result, basic factor determining the life quality of diabetic patients revealed to be glucose control. Tolerable level of HbA1C is associated with the meaningful increase in life quality.