Çocuklarda ayrılık kaygısı ile anne-babanın ayrılık kaygısı ve ebeveynliğe yönelik tutumları

Abstract

Bu araştırmada çocukların ayrılık kaygısı ile anne babalarının ayrılık kaygısı ve ebeveynliğe yönelik tutumları arasındaki ilişkinin incelenmesi amaçlanmıştır.. Bu amaçla Ankara ilinde ikamet eden 467 anne babaya ulaşılmıştır. Araştırmada çocukların ayrılık kaygısı düzeylerinin belirlenmesi amacıyla Teze ve Arslan (2016) tarafından Türkçe'ye uyarlanan `Ayrılık Kaygısı Değerlendirme Ölçeği - Ebeveyn Formu` alt ölçekleri olan 'Yalnız Kalma Korkusu' ve 'Terk Edilme Korkusu' uygulanmıştır. Anne babaların ayrılık kaygıları ise Diriöz ve arkadaşları (2011) tarafından Türkçe'ye uyarlanan `Yetişkin Ayrılık Anksiyetesi Anketi` ve ebeveynliğe yönelik tutumlarını belirlemek amacıyla da Seçer ve diğerleri (2008) tarafından Türkçe'ye uyarlanan `Ebeveynliğe Yönelik Tutum Ölçeği` kullanılmıştır. Katılımcılara ilişkin demografik bilgilerin elde edilmesi amacıyla araştırmacı tarafından geliştirilen `Kişisel Bilgi Formu` kullanılmıştır.Yalnız kalma korkusu ve terk edilme korkusu yüksek olan çocukların hem annelerinin hem de babalarının ayrılık kaygıları yüksek bulunmuştur. 'Yalnız kalma korkusu' yüksek olan çocukların annelerinin ebeveynliğe yönelik tutumları yalnız kalma korkusu düşük olan çocukların annelerine kıyasla daha düşük bulunmuştur. Araştırmadan elde edilen bulgulara göre yalnız kalma korkusu yüksek çocukların anne ve babalarının ebeveynlikten aldıkları doyum düşüktür. Terk edilme korkusu yüksek olan çocukların annelerinin ebeveynliğe yönelik genel tutum ve ilgilerinin de düşük olduğu gözlenmiştir. Ancak yalnız kalma korkusu yüksek ve düşük olan çocukların annelerinin, ebeveynliğe ilişkin öz yeterlik düzeyleri ve ebeveynliğe yönelik ilgi düzeyleri farklı bulunmamıştır. Bireysel ve eğitsel niteliklere bakıldığında çocuklarda terk edilme korkusu, yaşa göre manidar olarak farklılık göstermektedir. Ailelerin sahip olduğu çocuk sayısı değerlendirildiğinde tek çocuk sahibi ailelerdeki çocukların terk edilme korkusu, 2 ve daha fazla çocuğa sahip ailelere kıyasla daha yüksektir.

In this study, it is aimed that examining the relation between the separation anxiety of the children and separation anxiety of parents and their attitudes towards parenting. For this purpose, 467 mothers-fathers resident in Ankara were reached. It is the `Separation Anxiety Evaluation Scale – Parents Form` which was adapted into Turkish by Teze and Arslan (2016) used in this study to determine the level of separation anxiety of the children. On the other hand, what were used that `Questionnaire of Separation Anxiety of Adults` which was adapted into Turkish by Diriöz and at al. (2011) to measure the separation anxiety of parents, and `Attitude Towards Parenting Scale` which was adapted into Turkish by Seçer and others (2008) to determine their attitudes towards parenting. `Personal Information Form` created by the researcher was used to obtain demographic information about participants. Both mothers' and fathers' of the children whose fear of being alone and abandonment are high, separation anxiety found (also) high. When mothers of children with high level of 'fear of being alone' compared to mothers of children with low level of 'fear of being alone', their attitudes towards parenting found low. According to the findings acquired from this research, the parents of children whose 'fear of being alone' is high, have less satisfaction from parenting. It has been observed that the mothers of children with high level of 'fear of abandonment' have low level of attitude and interest towards parenting. However, there is no significant difference between the average score of general perceived ability towards parenting and the average score of interest towards parenting of mothers of the children whose 'fear of being alone' are high and low. When individual and educational qualifications are observed 'fear of abandonment' varies significantly by growing age. When the number of the children in a family is evaluated, children in families with single child have higher level of 'fear of abandonment' than children in families with two or more children.