Keratokonus etiyolojisi ve progresyonunda gözyaşı ozmolaritesinin etkisi

Abstract

Keratokonus etiyolojisi ve progresyonunda gözyaşı ozmolaritesinin etkisi Amaç: Keratokonus hastalarında gözyaşı fonksiyon testleri ve gözyaşı ozmolaritesinin keratokonus etiyolojisi ve progresyonundaki etkisinin araştırılması.Gereç ve Yöntem: Ondokuz Mayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Anabilim Dalı?nda Eylül 2011- Şubat 2012 tarihleri arasında keratokonus tanısı konulan 28 hastanın 50 gözü ve refraksiyon kusuru dışında herhangi bir göz hastalığı bulunmayan 20 bireyin 40 gözü prospektif olarak incelendi. Her iki gruba rutin oftalmolojik muayeneyi takiben korneanın keratometrik ölçümleri, gözyaşı kırılma zamanı (GKZ), Schirmer testi, TearLab Ozmolarite Sistemi ile gözyaşı ozmolaritesi ölçümleri yapıldı. Sistemik hastalıkları ve ilaç kullanım öyküleri sorgulandı. Her iki grup ve keratokonus hasta grupları (hafif, orta, ileri evre) arasında elde edilen değerler istatistiksel olarak karşılaştırılarak değerlendirildi.Bulgular: Yaş ve cinsiyet açısından iki grup arasında istatistiksel açıdan anlamlı bir farklılık yoktu. Ozmolarite ölçüm ortanca değerleri keratokonus grubunda 300,9 (279,0-350,0) mOsm/L, kontrol grubunda 298 (277,0-321,0) mOsm/L olarak tespit edildi (p=0,108). Schirmer testi ölçüm ortanca değerleri keratokonus grubunda 23,0 (6,0-35,0) mm, kontrol grubunda 25,0 (9,0-35,0) mm (p=0,793) idi. Gözyaşı kırılma zamanı ölçüm ortanca değerleri keratokonus grubunda 11,0 (5,0-18,0) sn, kontrol grubunda 12,5 (6,0-15,0) sn idi (p=0,793). İki grup arasında bu üç parametre için istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu.Keratokonus hasta grupları ortalama korneal keratometri ölçümlerine göre hafif (grup 1), orta (grup 2), ileri (grup 3) evre olarak sınıflandırıldı. Ozmolarite ölçüm ortanca değerleri grup 1, 2 ve 3?de sırasıyla 297,5 (284,0-316,0) mOsm/L, 300,0 (279,0-329,0) mOsm/L, 305,0 (287,0-350,0) mOsm/L idi. Schirmer testi ölçüm ortanca değerleri grup 1, 2 ve 3?de sırasıyla 25,0 (9,0-35,0) mm, 25,0 (6,0-35,0) mm, 19,5 (6,0-35,0) mm idi. Gözyaşı kırılma zamanı ölçüm ortanca değerleri grup 1, 2 ve 3?de sırasıyla 12,0 (6,0-15,0) sn, 13,0 (6,0-18,0) sn, 10,0 (5,0-15,0) sn idi. Kruskal-Wallis testi analizi ile ozmolarite değerleri, keratokonus grupları arasında istatistiksel olarak anlamlı derecede farklı bulundu (p=0,014). Ayrıca Bonferroni düzeltmeli Mann-Whitney U testi ile yapılan analizde de keratokonus grupları arasında grup 1 ile grup 3 arasında ozmolarite değerleri istatistiksel olarak anlamlı fark bulundu (p=0,008). Schirmer testi ve gözyaşı kırılma zamanı ölçüm değerleri istatistiksel olarak anlamlı değildi (Schirmer testi için p=0,308, GKZ testi için p=0,133). Hafif, orta, ileri evre keratokonus grupları ve kontrol grubu gözyaşı ozmolaritesi, gözyaşı kırılma zamanı, Schirmer testi sonuçları karşılaştırıldı. Gruplar arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı değildi (gözyaşı ozmolarite ölçümü için p=0,080; Schirmer testi için p=0,502; GKZ testi için p=0,200). Sonuç: Bu çalışmada keratokonus hastalarında gözyaşı ozmolarite değerlerosinin keratokonusun ilerleme derecesi ile orantılı olarak arttığı görüldü. Hiperozmolar gözyaşı, keratokonus etiyolojisi ve progresyonunda etkili bir faktör olabilir.

The Effect of Tear Osmolarity on the Etiology and Progression of Keratoconus Purpose: To investigate the effects of tear functions tests and tear osmolarity on the etiology and progression of keratoconus in patients with keratoconus. Materials and Methods: Fifty eyes of 28 patients diagnosed with keratoconus at Ondokuz Mayıs University, Ophthalmology Department between September 2011 and February 2012 and forty eyes of 20 individuals without any other eye disease except for refraction error were examined prospectively.Following by routine ophthalmological examination, keratometry measurement, tear film break up time (BUT), Schirmer?s test and tear osmolarity measurement using the TearLab Osmolarity System were performed to the both groups. Systemic diseases and drug therapies were recorded. The results obtained from both groups and keratoconus groups were compared and statistically evaluated. Results: No statistically significant difference was observed between two groups with respect to age and gender. The mean osmolarity values in keratoconus and control group were 300.9 (279.0- 350.0) mOsm/L and 298.0 (277.0-321.0) mOsm/L respectively (p=0.108). The mean Schirmer?s test values were 23.0 (6.0 -35.0) mm and 25.0 (9.0-35.0) mm in keratoconus and control group respectively (p=0.793). The mean tear break up time values were 11.0 (5.0-18.0) in keratoconus group and 12.5 (6.0 -15.0) in control group (p=0.793). No statistically significant difference was observed between these two groups with respect to these three parameters.In accordance with the mean keratometry measurements, keratoconus patient groups were classified as mild (group 1), moderate (group 2) and severe (group 3). The mean osmolariy values were 297.5 (284.0-316.0) mOsm/L, 300.0 (279.0-329.0) mOsm/L and 305.0 (287.0-350.0) mOsm/L in group 1, 2 and 3, respectively. The mean Schirmer?s test values were 25.0 (9.0-35.0) mm, 25.0 (6.0-35.0) mm and 19.5 (6.0-35.0) mm in group 1, 2 and 3 respectively. The mean tear break up time measurement values of group 1, 2 and 3 were 12.0 (6.0-15.0) sec, 13.0 (6.0-18.0) sec and 10.0 (5.0 -15.0) sec respectively. Kruskal-Wallis test analysis revealed statistically significant difference between keratoconus groups with respect to osmolarity values (p=0.014). Schirmer?s test and tear break up time (BUT) measurement values were not statistically significant (Schirmer?s test p=0.308; BUT test, p=0.133). Bonferroni corrected Mann-Whitney U-test revealed statistically significant difference between group 1 and group 3 with respect to osmolarity values (p=0.008).Tear osmolarity, tear film break up time and Schirmer?s test results of mild, moderate and severe keratoconus and control groups were compared. The difference between groups was not statistically significant (tear osmolarity measurement p=0.080; Schirmer?s test p=0.502; BUT test p=0.200).Conclusion: The increase in tear osmolarity values in keratoconus patients correlated with the increase in keratoconus degree. Hyperosmolar tears may be an influential factor in the etiology and progression of keratoconus.