Kalıcı atriyal fibrilasyon ve normal sinüs ritimli olgularda atriyal hücrelerde apoptozis ve apoptozisi regüle edici proteinlerin karşılaştırılması
- Global styles
- Apa
- Bibtex
- Chicago Fullnote
- Help
Abstract
Atriyal fibrilasyon (AF), klinikte en sık karşılaşılan kalp ritim bozukluğudur ve kalp kapak hastalıklarıyla birlikte veya ayrı oluşabilir. İnsidansı yaşla birlikte artar. AF epizodunu başlatan faktörlerle ilgili bilgilerimiz elektrofizyolojik çalışmalarla artmış olmasına rağmen kalıcı AF patogenezine karışan moleküler mekanizmalar hala açıklanmamıştır ve tartışmalı kalmıştır. AF hastalarında sinüs ritmin geri dönmesinin mortalite, morbitide ve sağlık bakım giderleri açısından önemli etkileri vardır. AF'un mevcut medikal tedavisinde antiaritmik ilaçlar, elektriksel kardiyoversiyon, hız kontrol medikasyonları ve antikoagülasyon kullanılmaktadır. AF tedavisi için cerrahi stratejiler Cox-Maze prosedürü ve radyofrekans, lazer, mikrodalga, kryotermi veya yüksek-yoğunluk odaklı ultrasound gibi farklı enerji kaynaklarının kullanıldığı ablasyon teknikleridir. Özellikle kalıcı AF hastalarının %40'ında başarılı sonuçlar elde edilemediği rapor edilmiştir.Apoptozis, ayırıcı morfolojik ve biyokimyasal özellikleri olan, genetik olarak regüle edilen aktif bir programlanmış hücre ölümü prosesidir. Bu enerji bağımlı proses, sitoplazmik ve nükleer kondenzasyon, DNA fragmantasyonu, membran kabarcıklanması ve apoptotik cisimciklerin fagositler tarafından yutulup lisozomal olarak degrade edilmesi ile karakterizedir. Birçok kardiyovasküler sistem patolojisinde apoptozisin önemli rolü vardır. Bu çalışmanın amacı, kronik AF hastalarında ve kalp kapak hastalıklarında apoptozisin rolünü araştırmaktır. Bu nedenle, bu çalışmada kalıcı AF hastaları ile normal sinüs ritimli kontrol hastalarının sağ atriyal kardiyomiyozitlerinde TUNEL yöntemiyle apoptozis araştırılmış ve Bcl-2 ailesi proteinlerinin ekspresyon paternleri incelenmiştir. Sonuçta, kontrol örneklerine kıyasla AF hastalarının sağ atriyal kardiyomiyozitlerinde Bcl-2 ailesi proteinlerinin ekspresyonunun arttığı ve önemli ölçüde yüksek insidansı olan DNA fragmantasyonu gözlenmiştir. Atrial fibrillation is the most common sustained cardiac rhythm disturbance seen in clinical practice and may occur with or without valvular heart disease. The prevalence increases with age. Although electrophysiologic studies have expanded our understanding of the factors that initiate individual episodes of AF the molecular mechanisms involved in the pathogenesis of permanent AF are still unclear and remains controversial. Restoration of sinus rhythm in AF patients has important implications in terms of mortality, morbidity and health care costs. Current medical treatment involves antiarrhythmic drugs, electrical cardioversion, rate control medications, and anticoagulation. Currently available surgical strategies for the treatment of AF are Cox-Maze procedure, and ablation techniques using different energy sources such as radiofrequency, laser, microwave, cryothermy, or high-intensity focused ultrasound. However suboptimal overall results have been reported, especially in the 40% of patients with permanent AF.Apoptosis is an active process of gene-regulated programmed cell death with distinctive morphological and biochemical features. This energy-dependent process characterized by cytoplasmic and nuclear condensation, DNA fragmentation, membrane blebbing, and the engulfment and lysosomal degradation of apoptotic bodies by phagocytes. Apoptosis has a significant role in a number of pathologies of cardio-vascular system. This study aimed to investigate the role of apoptosis in patients with permanent AF and valvular heart disease. Therefore, we examined the expression pattern of Bcl-2 family proteins and the extent of right atrial cardiomyosite apoptosis using the TUNEL assay in patients with chronic AF versus control subjects who maintain normal sinus rhythm. Our results indicated increased expression of Bcl-2 family of proteins and significantly higher incidence of DNA fragmentation in right atrial cardiomyocytes of AF patients compared to control subjects.
Collections