Femur distal diyafiz kırıklarında medial ve lateral kenardan uygulanan plak-vida tespit yöntemlerinin biyomekanik karşılaştırılması: Deneysel çalışma

Abstract

Femur cisim kırıklarının standart tedavisi İMÇ yöntemleridir. İMÇ'nin uygun olmadığı durumlarda plak vida tespit yöntemleri kullanılmaktadır. Özellikle damar yaralanmasının eşlik ettiği tip III C açık kırıklarda, damar tamirini takiben aynı yaklaşımla plak-vida tespit yönteminin uygulanabileceği hipotezinden yola çıkarak sentetik femur maketleri üzerinde deneysel çalışma yapıldı.Oluşturulan iki farklı kırık modeline (sırasıyla, distal eklem yüzünden 15 cm ve 18 cm proksimalde oluşturulan), iki farklı yönden (sırasıyla, medial ve lateral) plak-vida tespiti uygulanarak; 4 grup oluşturuldu. (M15, M18, L15, L18). Her örneğe Shimadzu AG-X universal test cihazı ile aksiyel yüklenme uygulandı. Kuvvet (N) ? deformasyon (mm) eğrilerinde hasarlanmanın başladığı ilk kuvvet ve maksimum dayanım kuvvet noktaları tespit edildi. İlk kuvvet noktası implantta gelişen yetmezliği, maksimum kuvvet noktası yeni kırık oluşumu için gerekli kuvveti göstermektedir.Aynı kırık seviyesine uygulanan medial ve lateral plak-vida tespit yöntemleri arasında ilk ve maksimum kuvvet değerleri açısından anlamlı istatistiksel fark saptanmamıştır. Distal kırık seviyelerinde medialden uygulanan plak vida tespit yöntemlerinde (M15 grubunda) ilk ve maksimum kuvvet değerleri lateralden uygulanan gruba (L15 grubu) göre daha yüksek bulunmuştur. Daha proksimalden uygulanan kırık modelinde ilk kuvvet değerleri açısından M18 grubunda daha yüksek değerlere sahipken, maksimum kuvvet değerleri için L18 grubu daha yüksek değerlere sahip olduğu tespit edildi. (ilk kuvvet değerleri; M15: 2346.520±690.933, L15: 2167.410±586980, M18: 2037.503±568.803, L18: 1908.251±658.294; maksimum kuvvet değerleri; M15: 2818.695±575.985, L15: 2517.149±455.827, M18: 2470.148±463.751, L18: 2608.687±586.560).Bu sonuçlarla distal diyafizer bölgedeki kırıklar için, medialden plak vida tespitinin mekanik açıdan lateral plak vida tespitinden farklılık göstermediği ve seçilmiş vakalarda tercih edilebileceği önerilebilir.

Intramedullary nailing is the standard treatment of choice in femoral diaphyseal fractures. Plate-screw fixation may be preferred in fractures that intramedullary nailing is not applicable. Lateral sided plating is the conventional method used for the fixation of femoral diaphyseal fractures. We hypothesized that osteosynthesis can be done after vascular repair through the same surgical approach, especially in the cases of type III-C open fractures associated with vascular injury. Thus, an experimental study was designed in synthetic femurs.Two different osteotomy levels were created proximal to the knee joint line (15 cm and 18 cm). Medial and lateral sided plating were used. Axial loading was applied to each sample by Shimadzu AG-X uniaxial testing machine and force (N)- deformation (mm) graphics were obtained from each sample. Initial force and maximum force to failure were determined in the graphics. Initial force to failure was the force that required for implant failure, whereas maximum force to failure was assumed as the force leading to a new fracture.At the same osteotomy levels, there were no statistical significant difference between medial and lateral sided plating in terms of initial and maximum force values. Initial and maximum force values were higher in M15 group in comparison with the group of L15. The initial force values of M18 group were higher than the values of L18 group, whereas maximum force values were higher in L18 group. (Initial force values; M15: 2346.52±690.93, L15: 2167.41±586.98, M18: 2037.50±568.80, L18: 1908.25±658.29; maximum force values; M15: 2818.69±575.98, L15: 2517.14±455.82, M18: 2470.14±463.75, L18: 2608.68±586.56)Overall, there was no statistically significant differences between medial and lateral sided plating mechanically, in distal diaphyseal femoral fractures. Medial sided plating is an attractive method of treatment in selective cases.