Sinir büyüme faktörü ve sinir büyüme faktörü/idrar kreatinin oranlarının aşırı aktif mesaneli hastalarda tanı ve solifenasin tedavisine yanıtı değerlendirmedeki etkinliği

Abstract

Amaç: Biz bu çalışmada, aşırı aktif mesaneli (AAM) hastalarda sinir büyüme faktörünün (NGF) tanıda ve tedaviye yanıtı göstermedeki başarısını değerlendirmeyi amaçladık. Gereç ve Yöntemler: Ocak-Ağustos 2014 tarihleri arasında AAM tanısı ile polikliniğimizde değerlendirilen 59 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların yaş, cinsiyet, NGF, idrar keratin ve AAM semptom skorları (AAM-SS) kaydedildi. Tüm hastalara solifenasin 5 mg tedavisi başlandı. Takipler 6 hafta ara ile yapıldı. Tedaviden fayda görenler grup 1 olarak sınıflandırıldı. Kontrol NGF, idrar keratinin ve AAM-SS verileri kaydedildi. Fayda görmeyenlerde NGF, idrar keratinin ve AAM-SS kaydedildi ve ilaç dozu 10 mg' a çıkarıldı. Bir sonraki kontrolde hastalardan tekrar NGF, idrar keratinin ve AAM-SS kaydedildi. Solifenasin 10 mg tedavisinden fayda görenler grup 2, görmeyenler grup 3 olarak sınıflandırıldı. NGF düzeyleri RayBio® Human Beta-NGF ELISA Kit kullanılarak belirlendi. NGF değerleri idrar kreatinini ile normalize edildi (NGF/keratinin). İstatistiksel analiz tanımlayıcı istatistikler, lojistik regresyon analizi (LRA), Mann Whitney-U ve Wilcoxon testleri ile değerlendirildi ve p<0,05 değeri anlamlı kabul edildi.Bulgular: Kontrol grubunda 20, grup 1'de 21, grup 2'de 22 ve grup 3'te 16 hasta vardı. Kontrol grubunun yaş ortalaması hasta gruplarına göre düşüktü. Cinsiyet dağılımı ise kontrol grubu ile Grup 3' te yaklaşık olarak eşit iken, Grup 2 ve 3' te ise kadın oranı belirgin olarak fazla idi. Hasta gruplarının tamamında başlangıç NGF ve NGF/kreatinin değerleri kontrol grubuna göre yüksekti. Solifenasin 5 mg tedavisi sonrası fayda gören grup 1 hastalarında bu değerler azalırken, diğer 2 grupta yüksek kaldı. Solifenasin 10 mg tedavisinden sonra fayda gören grup 2 hastalarında bu değerler kontrol grubu seviyesine geriledi. Tedaviye dirençli grup 3 hastalarında ise NGF ve NGF/kreatinin yüksek kaldığı izlendi. Grup 2'de solifenasin 5 mg'dan fayda görmedikleri halde başlangıç NGF düzeylerinde anlamlı azalma görüldü ancak bu azalma kontrol grubu seviyesine düşmedi. Bu grupta, fayda gördükleri solifenasin 10 mg tedavisinden sonra NGF değerleri kontrol grubu seviyesine geriledi. Sonuç: AAM' li hastalarda antikolinerjik tedavisi sonrası semptomlarda azalma, NGF değerinde azalma ile yakından ilişkiliydi. Tedaviye yanıt alınamayan olgularda ise NG değişmedi. Tedaviye dirençli hastalarda doz arttırıldıktan sonra görülen semptomlarda azalma da yine NGF değerlerinde azalma ile ilişkiliydi.

Aim: In this study, we aimed to evaluate the success of nerve growth factor (NGF) on the basis of confirming diagnosis and response to treatment in patients with overactive bladder (OAB).Material and Methods: Between January-August 2014, 59 patients with OAB included the study. Age, gender, NGF, urine creatine and OAB symptom score (OAB-SS) were recorded. All patients were underwent solifenacin 5 mg treatment. Follow-ups were done in every 6 weeks. The patients who responded to treatment were defined as group 1. NGF, uriner creatine and OAB-SS were recorded for this group. For patients who not responded to treatment, dosage of treatment was increased to 10 mg. NGF, urine creatinine and OAB-SS were again recorded. At the following visit, NGF, urine creatinine and OAB-SS were recorded. The patients who responded and not responded to solifenacin 10 mg were defined as group 2 and 3, respectively. NGF concentrations were determined using RayBio® Human Beta-NGF ELISA Kit. NGF was normalized with urine creatinine (NGF/creatinine). Definitive tests, logistic regression analysis, Mann Whitney-U and Wilcoxon tests were used in statistical analysis and p<0.05 defined as significant. Results: There were 20, 21, 22 and 16 patients in control group, group 1, 2 and 3 respecively. Mean ages of control group was significantly lower than the patient groups. Gender distribution was equal in control group and group 3, but female ratio was higher in group 1 and 2. In all patient groups, NGF and NGF/creatinine were higher comparing with the control group. After the solifenacin 5 mg treatment, in Group 1 who responded to treatment, NGF and NGF/creatinine levels decreased to those of control group. In Group 2 and 3, these values remained higher comparing with control group. In Group 2, after the treatment with solifenacin 10 mg, these parameters were decreased to those of control group. In group 3 patients who refractory to the solifenacin 10 mg both parameters remained high. In group 2, even though they did not respond to solifenacin 5 mg, NGF level decreased significantly comparing with baseline; however this decrease did not reach control group level. For this group, NGF level decreased to control group level after solifenacin 10 mg in which they responded to treatment. Conclusion: Decrease of symptoms in OAB patient after anticholinergic treatment was closely related to decrease in NGF levels. In patients who not responded to treatment, NGF did not change. After increasing dose of tretament in patients who refractory to treatment, decrease in symptoms was also closely related to decrease in NGF levels.