Acil kurtarma ekiplerinde travma sonrası stres bozukluğu

Abstract

AKE meslekleri nedeni ile diğer meslek gruplarındaki insanların günlük yaşantılarından farklı olarak sık sık travmatik olaylarla yüz yüze gelmektedirler ve ikincil travmaya uğramaktadırlar. İtfaiyeciler, `1 12 acil servis` personeli gibi AKE'nde TSSB'nin görülme sıklığı, semptom profili, aynı zamanda da olguların, tükenmişlik düzeyleri ve genel sağlık anketi puanlarını kendi aralarında ve kontrol grubu ile karşılaştırdık. Bu amaçla AKE olarak 30 kişi itfaiye personeli ve 25 kişi `112 Acil` çalışanı olmak üzere toplam 55 kişi, kontrol grubu olarak ta 20 öğretmen çalışmaya alındı. Olgulara TSSB 'nun tespiti için DSM-IV tanı ölçütlerini sorgulayan görüşme formunun yanısıra, GSA, MTÖ, CAPS, Psikososyal ve Çevresel Sorunları Değerlendirme Anketi ve sosyodemografık özellikleri sorgulayan bir görüşme formu uygulanmıştır. AKE'nde hayat boyu TSSB görülme oranı % 21.8 kontrol grubunda % 5 oranında bulunmuştur. AKE'nde TSSB (+) olanlarda olmayanlara göre; GSA ve MTÖ'nin Duygusal Tükenme alt ölçeği puanlan anlamlı düzeyde yüksek bulunmuştur. Ayrıca Psikososyal ve Çevresel Sorunları Değerlendirme Anketinde ise TSSB (+) olan AKE çalışanlarında olmayanlara göre; ailede ciddi ruhsal hastalık ve iş arkadaşlarıyla geçimsizlik daha fazla bulunmuştur. Ayrıca itfaiye, `112 acil` ve öğretmenleri ayrı ayrı karşılaştırdığımızda; CAPS'in yeniden yaşama, kaçınma-küntleşme ve artmış uyarılmışlık alt ölçeklerinin hepsinde ve GSA toplam puanlarında hem itfaiye grubunda hem de `112 acil` grubunda öğretmen grubuna göre daha yüksek puanlar saptanmıştır. Belirti düzeyinde ise AKE ve kontrol grubu arasında; yeniden yaşama belirtilerinden (B) flashback, kaçınma ve kühtleşme belirtilerinden (C) kısıtlı duygulanım ve bir geleceği kalmadığı duygusu, artmış uyarılmışlık belirtilerinden (D) irritabilite veya öfke patlamaları ile artmış tetikte olma hali kemleri anlamlı farklılık göstermiştir. AKE'nde başta TSSB olmak üzere tükenmenin yanı sıra ciddi psikiyatrik ve fiziksel sorunlar oluşmaktadır. Bu nedenle AKE travma ile baş etme becerileri konusunda bireysel ve kurumsal stratejiler geliştirilerek, kurtarıcıların mağdur duruma düşmesine engel olunmalıdır. 55

Emergency rescue workers (ERW) face traumatic events in their daily life more than usual because of the nature of their occupancy and become exposed to secondary trauma. In this study we compared the prevalence of post traumatic stress disorder (PTSD), the symptom profile, the burn out levels of subjects, general health questionnaire scores in healthy controls and ERW like fire fighters and 1 12 emergency personnel. The subjects composed of 55 ERW 20 fire fighters, 25 emergency workers and 20 teachers as a control group. Subjects were evaluated with DSM-IV diagnostic criteria to diagnose PTSD, general health questionnaire (GHQ), Maslach burn out inventory (MBI), clinician administrated PTSD scale (CAPS), psychosocial and environmental problems questionnaires (PEPQ) and socio demographic data forms. In ERW group, the life time prevalence of PTSD is found to be %21.8 and %5 in control group. In the ERW group which has the diagnosis of PTSD have significantly higher scores in emotional burn out subscores of GHQ and MBI when compared with ERW subjects who doesn't have PTSD diagnosis. Also ERW with the diagnosis of PTSD have serious psychiatric disorders in their families and problems with work partners more often than the ERW subject without PTSD diagnosis. When the firefighters group and emergency workers group are compared with control group, both of the ERW groups showed higher scores in the experiencing, avoidance and numbing and hyper arousal subscales of CAPS. When symptom subscales of ERW and controls are compared, experiencing (B) flashback, avoidance and numbing (C), limited affect and desperateness about future, hyper arousal (D), irritability or acting outs and over restlessness items showed significant difference. In ERW besides burn out, PTSD, psychiatric and physical problems occur often. As a result, we suggest that the personal and institutional strategies about coping with trauma should be developed and the rescue workers would be helped not to become the ones to be rescued. 56