15-18 yaş arası okul sporlarına katılan öğrencilerin dijital oyun bağımlılığı ile sosyal ve duygusal yalnızlık düzeylerinin incelenmesi

Abstract

Bu araştırmanın amacı Osmaniye ilindeki okul sporlarına katılan 15-18 yaş arası kişilerin dijital oyun bağımlılığı ve sosyal ve duygusal yalnızlık düzeylerinin incelenmesidir. Araştırmamıza lise düzeyinde okul sporlarına katılan 263 (E=135, K=128) öğrenci gönüllü olarak katılmıştır. Araştırmamızda DiTommaso ve ark., (1997) tarafından geliştirilen Çeçen (2007) tarafından Türkçeye uyarlaması yapılan Sosyal ve Duygusal Yalnızlık Ölçeği ve Lemmens ve ark., (2009) tarafından geliştirilen, Türkçe geçerlik ve güvenirlik çalışması Irmak ve Erdoğan (2015) tarafından yapılan Dijital Oyun Bağımlılığı ölçeği kısa formu (DOBÖ-7) kullanılmıştır. Verilerin analizinde SPSS 22 istatistik programı kullanılmıştır. Verilerin analizi için aritmetik ortalama, standart sapma, bağımsız örneklem bağımsız örneklem t testi ve tek yönlü varyans (One Way Anova) testleri yapılmıştır. Araştırma sonucunda elde edilen bulgulara göre; yaş ve sınıf değişkeni açısından, dijital oyun bağımlılığı, sosyal ilişkiler, romantik ilişkiler, aile ilişkileri alt boyutlarında ve sosyal ve duygusal yalnızlık genel ölçeği genel ortalamasında gruplar arasında anlamlı bir fark olmadığı tespit edilmiştir. Anne-Baba eğitim düzeyi değişkenine göre, romantik ilişkiler alt boyutunda gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark olduğu görülmüştür. Dijital oyun oynama süresi değişkenine göre, dijital oyun bağımlılığı genel ortalamada gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark olduğu görülmüştür. Dijital oyun bağımlılığı ölçeği ile romantik ilişkiler alt boyutu ve sosyal ve duygusal yalnızlık ölçeği arasında olumlu yönde pozitif bir ilişki olduğu görülmüştür. Ergen bireyleri sosyal ve duygusal yalnızlıktan uzaklaştırmak için dijital oyun bağımlılığı sürelerini aza indirip farklı rekreatif etkinliklere yönlendirilmelidir.

The aim of this study is to investigate the levels of digital game addiction and social and emotional loneliness among 15-18 year olds who participated in school sports in Osmaniye. In this study, 263 (M = 135, F = 128) students who participated in high school sports participated voluntarily. In our study, Social and Emotional Loneliness Scale, adapted by Turkish by Çeçen (2007), developed by DiTommaso et al., (1997) and the Turkish validity and reliability study developed by Lemmens et al., (2009), were conducted by Irmak and Erdoğan (2015) the addiction scale short form (DOBÖ-7) was used. SPSS 22 statistical program was used for data analysis. According to the findings; In terms of age and class variable, there was no significant difference between the groups in terms of digital game addiction, social relationships, romantic relationships, family relationships sub-dimensions and general average of social and emotional loneliness. It was seen that there was a statistically significant difference between the groups in the romantic relationships sub-dimension according to the educational level of the parents. There was a statistically significant difference between the groups in terms of digital game addiction. It was seen that there was a positive relationship between the digital game addiction scale and the romantic relationships sub-dimension and the social and emotional loneliness scale. In order to remove adolescent individuals from social and emotional loneliness, digital game addiction should be reduced and directed to different recreational activities.