European political cooperation (EPC) and its contribution to the political unification of Europe

Abstract

ÖZET 1969 'da La Haye zirve konferansı sırasında Devlet ya da Hükümet Başkanları, Topluluk Dışişleri Bakanlarından, dış politika konusunda işbirliği olanakları üzerine bir rapor hazırlamalarını istemişlerdir.. 1970' de Lüksemburg ' da toplanan Dışişleri Bakanları bu isteğe cevap veren `Davignon Raporu` nu kabul ettiler. Raporda önerilen uygulama biçimleri `Avrupa Siyasi İşbirliği` (ASİ) adı altında yürütülmektedir. 1986 yılında Avrupa Tek Senedi ile kurumsallaşan bu süreç, Avrupa Topluluğu 'nun (AT) çıkarlarıyla ilgili uluslararası ilişkilerin çeşitli alanlarında, aşama aşama bilgi testisi, danışma, görüş ve tavırların koordine edilmesi ve nihayet ortak hareket etmeyi öngörmektedir. Başkanlık, Sekreterya ve Coreu telex sistemi gibi esnek ve pragmatik kurumlarıyla, Avrupa'nın karşılaştığı sorunlara ortak çözüm arayışlarına ve üye ülkelerin aralarındaki işbirliğini asgari düzeye ulaştırma çabalarına hizmet etmektedir. Devletlerüstü bir siyaset organına dönüşme ihtimali, üye ülkelerin farklı kültürel ekonomik sosyal bağlar ve milli çıkarlarla AT ' da temsil edilmeleri sebebiyle, oldukça uzak görünmektedir. Ancak ASİ, dış politikada ortak bir strateji geliştirerek Avrupa 'daki siyasal entegrasyonun oluşumunu sağlayacak koşulların yaratılmasına olumlu yönde katkıda bulunmaktadır.

ABSTRACT The report discusses European Political Cooperation (EPC) and its contributions to the political unification of Europe. The historical background is given in order to find out whether there has been progress in legal and institutional terms. The structure of EPC is examined with the aim of understanding both the internal organization of EPC and its link with the EC (European Community) policies and institutions. The contributions of EPC to the process of political unification of Europe besides its limitations, are discussed, while the fundamental philosophy behind this process is clearly drawn in the concluding chapter.