NATO`s third party role in international conflict management

Abstract

ÖZET Bu çalışmada, Soğuk Savaş sonrası Avrupa'da NATO'nun ûçûncû taraf olarak, Birleşmiş Milletlerin uluslararası anlaşmazlıkların yönetimine yönelik çabalarını tamamlayıcı nitelikteki rolü incelenmektedir. öncelikle bu çalışmanın temel kavramlarını tanımlamak amacıyla, uluslararası anlaşmazlıklar ve bu anlaşmazlıkların üçüncü taraf olarak uluslararası kuruluşlarca yönetimi kavramları araştırılmaktadır, ikinci olarak, uluslarası anlaşmazlıkların yönetiminde NATO'nun üçüncü taraf rolü üstlenebilmek için nasıl bir değişim geçirdiği 1990 - 1994 dönemini kapsayacak biçimde anlatılmakta ve bu çerçevede NATO'nun Bosna-Hersek sorununda üstlendiği görevler, sözkonusu teorik iddiaların bir uygulaması olarak ele alınmaktadır. Üçüncü olarak, ilk bölümde ortaya konan teorik çerçevede, NATO'nun uluslararası anlaşmazlıkların yönetiminde üçüncü taraf olarak üstlenebileceği roller hakkında bir model çıkarılmaktadır. Son olarak da tüm yapısal zayıflıklarına rağmen NATO'nun Birleşmiş Milletlerin uluslararası anlaşmazlıkların yönetiminde etkili olabilecek yegane bölgesel örgüt olduğu sonucuna ulaşılmaktadır. ii

ABSTRACT This study is an attempt to analyze NATO's third party role in international conflict management in post Cold-War Europe which targets to supplement the UN's regime in this regard. Firstly, an international conflict and its management by third parties, particularly governmental organizations, is examined within the framework of the UN Secretary General Ghali's theoretical outline called `An Agenda For Peace`. This aims at clarifying the concepts on which the analysis is built. Secondly, NATO's gradual adaptation to third party role in conflict management, from late 1990 to June 1994, is sequentially presented together with its implementation in Bosnia-Herzegovina to demonstrate that NATO has genuinely aspired to assume such a role in European conflicts. Thirdly, the possible third party roles that NATO could perform in the management of international conflicts are contemplated within the theoretical framework summarized in the first part. Finally, NATO's structural strengths and weaknesses are discussed to illustrate that NATO is still the unique regional organization which can assist the UN in managing international conflicts in Europe.