New directions in Turksih foreign policy: Turkey`s interaction with the newly independent republics of Central Asia and the challenge of Russian hegemony

Abstract

ÖZET 1991 'de Sovyetler Birliği'nin çökmesiyle Otar Asya'da beş bağımsızTürk Cumhunyetı Devleti ortaya çıkmıştır. Bu devletlerin batısında yer alan Türkiye Cumhuriyeti bunların bağınsızlığını resmi olarak kabul eden ve diplomatik Hislilere giren ilk ülke olmuştur. Bölgeyle etkileşimin ilk yllannda, Türkiye bu ülkelerle daha öncelmayan sıkı ekonomik ve politik girişimlerde bulunmaya başlamıştır. Türkiye ile Avrupa arasında zaman zaman yaşanan gerginlikten dolayı dış ilişkilerinde, Doğu'ya yönelme isteği, bu devletler ile Türkiye arasında olan ortak miras ve dil bağlan ve Türliye'nin böigesel olarak kendini örnek ülke olarak gösterme isteği Türkiye'ninböigedeki gmşimlerinin açıklaması olmuştur. Bütün bu açıklamalara rarğmen bu tezde; Türkiye'ninasıl endişesininböilgedekalıcı banş bağlarım geliştirme isteği olduğu savunulmuştur. Türkiye'nin yurtiçi ve yurtdışı bölgesel birliği geliştirme, bölgeyi global ekonomi ve politikyapıda bütünleştirmeve devletlerin yönetiminde daha fazla söz sahibi olmasını Türkiye bölge için gelişme olarak görmüştür. Türkiye'nin kendi içinde bulunan sınırlamalanm yanında hala o bölge de büyük bir güç olan Rusya'nın ilgive etkisi Türkiye'nin bölgedeki amaçlanna ulaşmasında olumsuz yönde etki etmiştir. Türkiye'nin bütün bu amaçlarım tam zıttı olarak Rusya, askeri, ekonomik ve politik etkisini kullanarak bölgede Moskova merkezli (Batı ülkelerinin etkisinden uzak) ve birbirlerine bağlı devletler bağı kurmayı planlamıştır.

ABSTRACT With the dissolution of the Soviet Union in 1991, five Turkic republics emerged as independent states in Central Asia. Situated to their west, the Republic of Turkey was the first country to officially recognize their independence and initiate diplomatic relations. In its early years of interaction with the region, Turkey ambitiously embarked on numerous economic and political endeavors, forging close and unprecedented relations with the republics. Popular explanations for Turkey's activities in the region note the common heritage and linguistic ties between Turkic populations; Turkey's desire to promote itself as a model for regional development; and Turkey's frustrated relations with Europe and its subsequent desire to 're-orient' its foreign affairs toward the east. Though each of these explanations deserves some attention, this thesis argues that Turkish policy toward the new republics was guided by more significant concerns for the development of a stable region with amicable ties to Turkey. Turkey's efforts to promote intra- and inter-regional cooperation, to integrate the region into global economic and political structures and to bolster the autonomy of the republics all represent Turkish visions of positive development for the region. Though internal factors limited Turkey's ability to wholly succeed in its Central Asian policies, the greatest challenge emerged from the reassertion of Russian interests and influence in the Russian 'near abroad'. In direct contradiction of Turkey's objectives, Russia panned to use its military, economic and political leverage in the region to 're-integrate' the republics into a Moscow-dominated network of inter dependent states, exclusive of non-regional actors (especially the West).