Yoksunluk sonrası alkol bağımlıları, tam remisyon olan alkol bağımlıları ve kontrol grubunun başa çıkma mekanizmaları yönünden karşılaştırılması

Abstract

Bu çalışmada alkol bağımlılığı olan bireylerde başa çıkma mekanizmalarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Bu amaçla Ocak- Şubat 2001 tarihleri arasında Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Psikiyatri Anabilim Dalı Alkol Tedavi Ünitesi Biriminde tedavi gören 33 hasta, en az bir yıldır ayık olan ve ayaktan tedavilere devam etmekte olan 32 hasta ile kontrol grubu olarak sağlıklı gönüllülerden oluşan 24 denek araştırmaya alınmıştır. İlk gruptaki hastaların en az 3 haftalık yoksunluk dönemini atlatmaları beklenmiş ve tüm hastalar ve deneklere Hamilton Depresyon Ölçeği, Beck Depresyon Ölçeği, Minnesota Çok Yönlü Kişilik Envanteri, Folkman ve Lazarus'un Stresle Başa Çıkma Ölçeği, Problem Çözme Envanteri, Rosenbaum'un Öğrenilmiş Güçlülük Ölçeği, Rotter'in İç-Dış Kontrol Odağı Ölçeği, Durumluk ve Sürekli Kaygı Envanteri uygulanmış, her denekle bir psikiyatrist tarafından demografik bilgileri almaya yönelik görüşme yapılmıştır. 3 grup arasında ve alkolle bağıntılı verilerle bağımlı değişkenler arasında korelasyon analizleri yapılmış, kontrol grubu ve en az bir yıldır ayık olan grubun daha uyuma yönelik başa çıkma mekanizmaları kullandığı sonucuna varılmıştır. Alkole başlama yaşı, günlük alkol kullanım miktarı, toplam alkol kullanım süresi ve gündüz alkol alım süresinin, ilk 2 grupta, başa çıkma mekanizmalarını ve başa çıkma becerilerini algılamayı etkilediği gözlenmiştir. AA'ya devam eden bireylerde bizim kültürümüzde adaptif bir mekanizma olan, dolaylı başa çıkmanın (yardım arama) daha çok kullanıldığı ve umudun arttığı ortaya konulmuştur. Bu bulgulardan yola çıkılarak alkol bağımlılarında başa çıkma becerileri eğitiminin varolan tedavi yöntemlerine ek olarak uzun vadeli sonuçlan olumlu etkileyebileceği düşünülmüştür.