Kronik hemodiyaliz hastalarında alfakalsidol uygulamasının insülin direnci ve sekonder hiperparatroidizm üzerine etkileri

Abstract

7. ÖZET Çalışmaya, yaş ortalaması 44.57 ± 3.04 yıl olan, 10'u kadın 4'ü erkek olmak üzere toplam 14 diyaliz tedavisi gören kronik böbrek yetmezlikli olgu alındı. Olguların tedavi öncesi değerleri, sağlıklı 10 bireyin değerleri ile karşılaştırıldı. Olguların bazal ölçümleri yapıldıktan sonra randomize olarak iki gruba ayrıldı. Dört hafta süreyle, birinci gruba, her diyaliz seansı sonunda 2pg intravenöz, ikinci gruba ise günde lpg oral yolla alfakalsidol tedavisi başlandı. Kontrol grubuna tedavi uygulanmadı. Dört haftalık alfakalsidol tedavisinin sekonder hiperparatroidizm ve insülin direncine olan etkileri incelendi. Dört haftalık alfakalsidol tedavisi sonunda trigliserid düzeyleri azalarak (p<0.004) kontrol grubunun değerlerine ulaştı. Alkalen fosfataz düzeyinde istatistiksel olarak anlamsız bir azalma saptandı. Üre ve kreatinin düzeyleri azalırken (p<0.05, p<0.05 sırasıyla) kalsiyum ve fosfat düzeylerinde artış saptandı (p<0.05, p<0.05 sırasıyla). Parathormon düzeyleri anlamlı olarak azaldı (p<0.02). Ancak hormon düzeyleri kontrol grubunun değerlerine ulaşmadı. Parathormon düzeyindeki düşme intravenöz ilaç alan grupta daha belirgindi (p<0.05). Insulin düzeyinde hafif bir azalma saptandı fakat istatistiksel olarak anlamsızdı. Ayrıca C-peptid düzeyinde de bir artış saptandı (p<0.02). İnsülin tolerans testiyle belirlenen insülin duyarlılığı, dört haftalık alfakalsidol tedavisi sonunda artarak (p<0.004) kontrol grubunun değerlerine yaklaştı. Sonuç olarak; alfakalsidol tedavisi, kronik böbrek yetmezlikli olgularda insülin duyarlılığını arttırmakta ve parathormon düzeyini intravenöz ilaç alan grupta daha belirgin olmak üzere baskılamaktadır. 52