Hipoksik iskemik ensefalopatili yenidoğan infantlarda prognozun Denver 2 Gelişimsel Tarama Testi ile değerlendirilmesi

Abstract

ÖZET Bu çalışma, Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Yenidoğan Ünitesinde hipoksik iskemik ensefalopati tanısı ile izlenen 52 hastanın uzun dönem prognozlarını ve prognozu etkileyen perinatal faktörleri incelemek amacıyla yapıldı. Hastaların dosyaları incelendi. Ortalama 25.2 ay sonra DIIGTT uygulamak ve nörolojik durumlarını değerlendirmek üzere hastalar yeniden çağrıldı. Hastaların hastaneye yatış esnasındaki klinik durumları Samat ve Sarnat klasifıkasyonuna göre üç evreye ayrıldı. Buna göre %23'ü evre l'de, %67.3'ü evre H'de, %9.6'sı evre IH'deydi. Evre l'deki hastaların nörolojik muayenesi ve DIIGTT tamamında normal bulunurken, evre lll'deki hastaların tamamında anormaldi. Evre H'de ise anormallik oranı % 65.7 olarak bulundu. Hastalar sekel yönünden değerlendirildiğinde evre l'deki hastaların tamamının normal olduğu, evre lll'deki hastaların tamamında ağır sekel geliştiği, evre H'de ise %22.8 oranında ağır, %25.7 oranında orta ve %17.1 oranında ılımlı sekel mevcut olduğu saptandı. Hastalarda en çok rastlanan sekeller, serebral palsi, mental reterdasyon, epilepsi, mikrosefali, işitme ve görme kaybı idi. Evre lll'ün, hastalardaki psikomotor retardasyonun derecesini anlamlı ölçüde etkilediği bulundu (p<0.05). Kız cinsiyet ve konvülziyon geçirmenin de prognozu anlamlı ölçüde olumsuz yönde etkilediği saptandı. Bunların dışındaki klinik ve laboratuvar parametrelerin (doğum yeri, Apgar skoru, asidoz, azotemi, hiponatremi, anormal BBT bulguları, nöbetlerin tipi ve tedaviye yanıtı...) prognozu anlamlı olarak etkilemediği tespit edildi (p>0.05). Sonuç olarak, HlE'li hastaların uzun dönem prognozlarının, yenidoğan dönemindeki klinik bulguların ağırlığı ile doğrudan ilişkili olduğu ve klinik evre yükseldikçe prognozun daha kötü olduğu saptandı. iv

EVALUATION OF THE PROGNOSIS OF THE NEWBORN INFANTS WITH HYPOXIC ISCHEMIC ENCEPHALOPATHY, USING DENVER II DEVELOPMENTAL SCREENING TEST ABSTRACT 52 patients with evidence of HIE admitted to Çukurova University, Neonatal Intensive Care Unite of Medical Faculty Hospital were studied in order to determine the long term prognosis and the perinatal factors affecting outcome. The charts of the patients were reviewed. The children were reexamined after a mean duration of 25.2 months to perform DIIGTT and to identify the neurological status. The clinical status of the patients was graded using the staging system of Sarnat and Sarnat into 3 stages. 23% of the infants were in stage I, 67.3% were in stage II and 9.6% were in stage III. All of the infants in stage I had normal neurological examination and DIIGTT, all of them in stage III were abnormal 67.3% in stage II were abnormal. All the patients in stage I were normal and all the patients in stage III were significantly handicapped. In stage II, 22.8% had severe, 25.7% had moderate and 17.1% had mild sequelae. The sequelaes included cerebral palsy, mental retardation, epilepsy, microcephaly, deafness and blindness. Stage III affected the stage of psychomotor retardation significantly (p<0.05). In addition, female gender and seizures were bad prognostic factors. The other clinical and laboratory factors (birthplace, Apgar score, asidosis, azotemia, hyponatremia, abnormal computed tomograpy, type of seizures and response the therapy...) have not affected the prognosis significantly statistical point (p>0.05). In conclusion, we found that the long term prognosis of the infants with the evidence of HIE was predicted by the clinical status of the infants and the infants with a higher grade showed a significant poor prognosis.