Ortodontide retansiyon prosedürlerinin uluslararası platformda karşılaştırmalı olarak değerlendirilmesi

Abstract

Retansiyon, ortodontik braketler ile yapılan aktif tedavinin son safhasıdır ve dentoalveoler yapıların, oluşturulan estetik ve fonksiyonel konumlarının korunması durumudur. Çalışmanın amacı, uluslararası nitelikte ortodontistler tarafından kullanılan retansiyon protokollerini belirlemek ve sonuçları karşılaştırmalı olarak incelemektir. Anket sorularının oluşturulmasında yapılan kapsamlı literatür incelemesi sonrasında sıklıkla kullanılan retansiyon aygıtları ve protokolleri tanımlanmıştır. Çalışma 39 sorudan oluşmakta; 10'u katılımcıların demografik karakteristiklerini belirlemek, 29'u retansiyon tercihlerini belirlemek amacıyla çoktan seçmeli oluşturulmuştur. Çalışma, WFO bünyesinde 27-30 Eylül 2015 tarihinde Londra' da düzenlenen 8th International Orthodontic Congress'e katılan ortodontistlere İngilizce, TOD tarafından düzenlenen 02-04 Kasım 2015 tarihli XIV. Uluslararası Türk Ortodonti Derneği Sempozyumu' na katılan 450 katılımcıya Türkçe anket metni ile uygulanmıştır. Ve TOD'a kayıtlı 1200 ortodontiste web tabanlı anket metni gönderilerek bulgular toplanmıştır. Veriler IBM SPSS programı ile analiz edilmiştir. Nominal değişkenlerin grupları arasındaki ilişkileri Ki-Kare analizi ile incelenmiştir. Katılımcıların %52,48'i kadın, %47,52'si erkek bireydir (n=343). Katılımcıların %78,72' si (n=270) Türk, %21,28'i (n=73) yabancı ortodontistlerden oluşmuştur. Mesleki tecrübe; %48,54 ile 5 yıl ve aşağısı, %33,66 ile 6-15 yıl ve %16,8 ile 16 yıl ve üzeri olduğu gözlemlenmiştir. Retansiyon prosedürünü belirlerken; tedavi öncesi durum, tedavi sonrası interdijitasyon ve oral hijyen katılımcıların dikkat ettiği ilk üç tercih olmuştur. Sabit retansiyon tercihi; gerekli çapraşıklık 3-5 mm, rotasyon ise 3-5 mm olarak bulgulanmıştır. Katılımcıların tedavi ve retansiyon ihtiyacını belirlemede ICON ve PAR indeksten yüksek oranla faydalanmadığı ortaya çıkmıştır. Katılımcıların %50,15'i çekimli sabit tedaviyi en stabil uygulama seçmiştir. Katılımcıların %49,42'si maksiller arkta ve %49,12'si mandibular arkta en sık olarak başarısızlıkla karşılaştığını belirtmiştir. En sık gözlemlenen başarısızlık nedeni olarak; katılımcıların %36,44'ünde kompozit-mine yüzeyinde ayrılma bulgusu, %29,45'i tel kırılma-kopma ve %19,53'ü bonding ayrılma problemi belirlenmiştir. Sabit retainer uygulamasında tercih edilen materyal hususunda; katılımcıların %38,78'i twist-flex, %32,36'ı dead wire tercih etmişlerdir. Katılımcıların %69,1'i yaşam boyu retansiyonu desteklemektedir. Çalışmamız retansiyon dönemi için kanıta dayalı bir uygulama kılavuzu oluşturma ihtiyacına ışık tutmakta ve klinisyenlerin en gerçekçi yaklaşımla meslek hayatlarında kullanabilecekleri bir ayna niteliği taşımaktadır.

Orthodontics considers retention period as part of active orthodontic treatment. Retention is the last phase of active treatment and the preservation of the aesthetic and functional positions of the dentoalveolar structures. The aim of the study was to identify retention protocols used by orthodontists and to compare the results in an international platform. After reviewing the comprehensive literature on the creation of questionnaires, retention devices and protocols frequently used are described. The study consists of 39 questions; 10 for demographic characteristics and 29 for retention preferences. The study was conducted at the 8th International Orthodontic Congress held in London on September 27-30, 2015 in the context of WFO, in English and organized by TOD, XIV. 450 participants participating in the International Turkish Orthodontics Society Symposium were applied with the Turkish questionnaire text. 1200 orthodontists registered in TOD were sent web-based questionnaire and findings were collected. The data was analyzed by the IBM SPSS program. The relationship between the groups of nominal variables was examined by Chi-square analysis. 52.48% of the participants were female and 47.52% were male (n = 343). 78,72% (n = 270) of participants were Turkish and 21,28% (n = 73) foreign orthodontists. Professional experience; 48.54% with 5 years or less, 33.66% with 6-15 years and 16.8% 16 years or more. While determining the retention procedure; pre-treatment status, post-treatment interdigitation and oral hygiene were the top three priorities attended by participants. Regarding fixed retention preference; the required degree of crowding was 3-5 mm, and the rotation 3-5 mm. Participants did not benefit from ICON and PAR indices at high rates in determining the need for treatment and retention. 50.15% of the participants selected the most stable treatment as fixed treatment with tooth extraction. 49.42% of the participants reported arccosiasis and 49.12% reported that mandibular arthotomy was the most common failure. The most common reason for failure; 36.44% of the participants indicated disintegration on composite-enamel surface, 29.45% on wire breaking-breaking and 19.53% on bonding disassembly. For preferred material of the fixed retainer; 38.78% of the participants preferred twist-flex and 32.36% dead wire. 69.1% of the participants support lifetime retention. Our study carries a mirror that can be used as a realistic approach to enlighten the procedures on the need to create an evidence-based practice guideline for clinicians and the period of retention.