Resim sanatında biçim bozma ve doğaya yeniden biçim verme

Abstract

Resim sanatının temelini, biçim, renk, çizgi ile tasan esası oluşturur. Resim sanatında doğal gerçekliği plastik anlatımla birleştirme çabası, resmin gerekleri doğrultusunda gerçekliğin araç haline getirilmesi daima ortak kaygı olmuştur. Dış dünya biçimlerinden uzaklaşma amacının, bu çalışma kapsamında ele alman her dönemde geçerli olduğu izlenmektedir. Bizans sanatından modernizme dek, biçim bozma anlayışı bilinçli bir tutumu sergilemektedir. Yeniçağı (Rönesansı) başlatan Floransalı sanatçı Giotto 'dan, Leonardo' ya, Neoklasik sanatçı Ingres 'a uzanan çizgide resimde, konu, gerçeklik sanatçılar için daima bir bahane olmuştur. Resimde, geometri esası ve ideal forma ulaşma bağlanımda, doğa biçimleri deforme edilerek yeniden oluşturulur. Bu anlamda, naturalist anlayışın doruk noktası olan Rönesans sanatı da doğa biçimlerinin birebir tekrarının oluşturulması amacından uzaktır. Klasik sanatçıların, gerçekliği verme ötesinde, plastik anlamda arayışları ve doğa biçimlerini resmin gerekleri doğrultusunda değiştirme eğilimleri bunu gösterir. Resmin geleneksel kurallarının dışma çıkarak, geçmiş dönem örneklerinin saf, yalm anlatmama ulaşma çabası, sanatçıların daima hedefi olmuştur. Sözgelimi Ingres, Yunan vazo resimlerinden etkilenir. Matisse, Giotto 'nun yalm anlatımından etkilenir ve eserlerinde geçmiş dönem örneklerine özgü kendiliğindenliği yakalamaya çalışırlar. Dönemler arasında paralellik kurulduğunda, doğayı birebir yansıtmaktan uzaklaşma anlayışının modernizimle başlayan bir olgu olmadığı görülür. Doğaya yeniden biçim verme anlayışının tüm dönemlerde varolduğu izlenmektedir. VI

Painting is based on form, colour, line and design. The effort of combining natural reality and plastic exposition in the art of painting and converting the reality into a tool have always been the common concern of art. It is observed that the aim to avoid the outer world forms is valid in any period given here under. From the Byzantine art up to modernism, the from disturbing concept sets forth a conscious attitude. From Giotto of Florance until Leonardo and Neo-classic artist Ingres, subject and reality have always been a pretext for painting. In painting, the forms in the nature are de formed and re-formed for the purpose of reaching an ideal form on the basic of geometry. From that point of view, the Renaissance art, the peak point of naturalist understanding, remains far from forming the exact repetition of natural forms. This is further cormirmed by the classic artists search of reality in the plastic meaning rather than offering the reality and their intention to change the natural forms in line with the necessities of painting. The artist always targeted to go beyond the traditional rules of art and to reach the pure, clean and spare expression of the past period samples. For example, Ingres was influenced by Greek vase paintings while Matisse was impressed by Giotto's naive depiction and tried to catch the unique sunjectivity of the past periods. When one seeks a correlation between the periods, it can well be seen that the concept of avoiding to reflect nature exactly is not a case beginning with modernismi on the contrary, the concept of re-forming the nature existed in every period. V