The criticism of democracy in Plato and Farabi

Abstract

ÖZET Bu tezin amacı, Platon ve Farabi'nin demokrasi eleştirilerinin hangi bilişsel zemin üzerine dayandığım görmek, ve bu zeminlerin doğasının irdelenmesi dolayımıyla, onların demokrasiye olan olumlu ve olumsuz eleşimlerinin niteliğini ortaya koymaktır. Onların demokrasiye yönelik olumsuz tutumlarının ana nedeni, bilgisiz halk çoğunluğunun yönetime olan talepleri gelmektedir. Bilgisiz halkın otorite ve yönetimi, gerek bireylerin ruhsal eğitimleri ve gerekse devletin eğitim politikası açısından da ciddi bir tehlikedir. Platon ve Farabi'nin demokrasiye olan olumsuz tavırları bu çizgide birleşir diğer bir deyişle her iki filozofun eleştirisinin içeriği aynıdır: Devlet bilgi ve erdem ilkeleri üzerine inşa edilmelidir, halkın değişken ve kaypak arzu ve istekleri üzerine değil. Ancak, yaşam değerlerinin belirlenmesi noktasında Platon akla içsel (insani) [idealar, epistemolojik yönden ne kadar tartışmalı olsa da] argümanlar kullanırken ve demokrasiyi bu değerlerin alt-üst olması şeklinde tasvir ederken, Farabi ilahi/aşkın (transcendent) ilkelerin insanı doğruya ve iyiye yönlendirmesi olgusu üzerinde durur ve demokrasinin ahlaki değerlere olan ilgisizsizliğinden yakınır. Biçim farklılığından kasdettiğimiz de, tam bu farktır. Diğer taraftan, hem Platon, hem de Farabi demokrasiyi bozuk-bilgisiz/erdemli olmayan yönetim biçimleri içinde değerlendirirken, demokrasinin korunması ya da erdemli bir hale getiririlmesi üzerinde de dururlar. Bu gerilimin çözümü, tüm ruhlara yönelik eğitim ve terbiye modeli, yani ruhun doğru, akli ve gerçek bir yolla eğitilmesidir. Bu her ruh için geçerli `yüce` model gerçekleştiğinde bozuk Atina demokrasisinin dönüşümü kendi-kendini yöneten ruhların içinden gerçekleşir, ki ideal demokrasi modeli budur. Farabi' de ise ruhta varolan bu olanağın gerçekleştirilmesi, tik Neden' den taşan aşkın ilkeler ile mümkündür. Amaç, kendi-kendini kontrol eden/yöneten itidalli ruhların gerçekleşmesidir. Sonuç olarak, Platon ve Farabi demokrasiyi ilkesel olarak olumsuz eleştirse de, her bir ruhun akli ve gerçek eğitim modeli üzerinden kendi-kendini yönetmesi ile ortaya çıkacak ideal demokrasi modelini tesis etmek için çabalamışlardır.

ABSTRACT The aim of this thesis is to see the cognitive grounds on which Plato and Farabi's criticisms of democracy are based, and to reveal the quality of their positive and negative criticisms, through analyzing the nature of these grounds. The main reason of their negative attitude toward democracy is the claims of the ignorant multitude with regard to the the government. The authority and the rule of the ignorant people is, for both, a serious danger for both the training of the souls, and the educational policy of the state. Plato and Farabi's negative attitudes toward democracy meet on this line, in other words, the content of their criticism is the same: the state must be established on knowledge and virtue, not on the variable and shifting appetites of the people. However, while Plato uses the arguments which are inner to human reason {ideas: even problematic from the epistemological viewpoint), and describes democracy as an overturning of these values, Farabi deliberates on the necessity of the transcendent/divine principles (the Active Intellect and its social-political content: revelation) leading the soul into goodness, virtue by describing democracy's disregard of moral values. This is ûıeformal difference of their criticisms of democracy. On the other hand, whereas both Plato and Farabi categorizes democracy among the corrupt and ignorant (non- virtuous) regimes, they also stress the necessity of its preservation, and transformation into the virtuous rule. In our view, the solution of this tension (negative and favourable attitutes of both) is possible with their analysis of education and training model for all souls. When this `great and noble` pattern (Republic, 592 b) of each soul is realized, the imperfect democratic Athens will be ennobled ''from within` the self-ruled just souls. To Farabi, the realization of this potentiality within each soul is possible with the transcendent principles that emanates from the First Cause. The main purpose of this project is, then, to establishment of self- controlled/self-rule moderate souls, but again, from different cognitive grounds. Both Plato and Farabi did not, in conclusion, only criticize democracy principally but also endavours to establish an ideal democratic model which comes from within each soul's ruling itself through a rational and proper education. IV