Tensions in American-Turkish relations during World War II

Abstract

Bu çalışmada, Amerika Birleşik Devletleri?nin İkinci Dünya Savaşı sırasında Türkiye?ye karşı İngiltere?den bağımsız bir dış politika gütmediği şeklindeki yaygın inanış sorgulanmaya çabalanmıştır. Bu tez, Amerika Birleşik Devletleri?nin Türkiye?ye karşı bağımsız bir dış politikası olduğunu kanıtlamakla kalmayacak, ayrıca bunun neden olduğunu da gösterecektir. Bu tezin savunduğu fikir, Amerika?nın ele geçirdiği ilk İspanyol kolonileri ve 1898?de bunu takip eden İspanya-Amerika Savaşı zaferinden sonra küresel bir Açık Kapı Politikası uyguladığıdır. Amerika Açık Kapı Politikasını ayrıca ilk Açık Kapı Mektubunu yayınlamasını takip eden yıl Osmanlı İmparatorluğu?na da uygulamaya başlamıştır. Amerika Birleşik Devletleri Açık Kapı Politikasını sürdürmeyi Osmanlı İmparatorluğu?nun çöküşüne kadar bırakmadı ve Türkiye Cumhuriyeti?nin ilk yılları boyunca da devam ettirdi. Bu politika 11 Mart 1941?de Lend-Lease (Ödünç Verme ve Kiralama) Yasasını yürürlüğe sokarak İkinci Dünya Savaşı sırasında olağanüstü şartlar altında bile sürdürülmüştür. Bahsi geçen yasa Amerikan ihracatında bir patlamaya yol açmış ve İttifak ülkelerinin Amerikan ekonomisine olan bağımlılığını arttırmıştır. Ancak durum tarafsız Türkiye için Almanya?yla sahip olduğu ekonomik ilişki sayesinde böyle değildi. Ancak Türkiye 1944 yılında Almanya?yla ekonomik ve diplomatik bağlarını kestikten sonra devlet tarafından yönetilen otarşik bir ekonomi yerine kalan tek gerçekçi seçeneği egemenliği kemiren, aşındıran Amerika yardımıydı. Lend-Lease programı ve ticarette görülen orantılı artış, Nazi?lerin yenilgisi ve Amerika?nın politik baskıları, Türkiye?yi savaşı takip eden süreçte ekonomisini açmaya itti. Türkiye Devleti 1946?da ekonomisini liberalize etmeye başladı ve Marshall Aid Plan (Marshall Yardım Paketi) sonucunda 1948?de en sonunda Amerika tarafından domine edilen küresel ekonomik sisteme integre oldu. Amerika?nın Açık Kapı politikasını Türkiye?ye son uygulama çabasının yaklaşık 40 yıl süren başarısız denemeler sonunda İkinci Dünya Savaşı sırasında başladığı sorgulanamaz.

In this study, an effort has been made to question the conventional wisdom of the United States not having a foreign policy vis-à-vis Turkey, which was independent of that of Britain's during the World War Two years. Not only will this thesis set out to prove that the United States had an independent foreign policy toward Turkey during those years but it will show why that was so. It is the contention of this thesis that The United States followed an Open Door Policy after its first acquisition of Spain's colonies following its victory in the Spanish-American War in 1898. It also started to apply that policy toward the Ottoman Empire the same year as the first Open Door note in 1899. It also very much followed that policy during World War Two, albeit under extraordinary circumstances. It was able to do that by passing the Lend-Lease Act on March 11th, 1941. That act provided a boom for American exports and increasing the dependence of Allied countries on the American economy. That was not entirely true for neutral Turkey because of its economic relationship with Germany. However, once Turkey cut its economic and diplomatic ties with Germany during the course of 1944, it was left with only one realistic option for rebuilding its economy in lieu of a possible state-managed autarkic drive: sovereignty-eroding United States economic assistance. The Lend-Lease program and the commensurate increase in trade, the collapse and defeat of the Nazis, and American political pressure would pave the way for Turkey eventually opening up its economy following the war. It started to liberalize its economy in 1946 and was finally integrated into an American-dominated global economic order with the first receipt of Marshall Plan Aid in 1948. The final American drive to successfully apply the Open Door economic policy to Turkey, after approximately forty years of mostly unsuccessful efforts, unquestionably had its start during the World War Two years.