Düşük enerjili lazer tedavisinin tavşan temporomandibular ekleminde deneysel olarak oluşturulan inflamasyona etkisinin sintigrafi yöntemi ile saptanması.

Abstract

Temporomandibular eklem içi inflamatuvar hastalıklar; travma, eklem içi düzensizlik veya osteoartrite bağlı olarak eklem içi ve çevre dokuların inflamasyonuna sebep olan hastalık grubudur. Temporomadibular eklemin en çok etkilenen alanları; posterior ataçmanlar, kollateral ligamanlar ve periartiküler dokulardır (kapsül, sinovyum ve temporomandibular eklem ligamanları). Travmaya bağlı oluşan eklem içi inflamasyon ve patolojilerin tedavisinde amaç; eklem içinde oluşan makro ve mikro travmaları kontrol etmek, inflamasyonu ve eklem içi basıncı azaltarak dokuların rejenerasyonuna imkan sağlamaktır. Eklem içi inflamasyonundan kaynaklanan temporomandibular rahatsızlıklarda; bilgilendirme, yumuşak diyet, antiinflamatuvar ilaçlar, oklüzal splint ve düşük enerjili lazer uygulaması uygun konservatif tedavilerdir. Bu çalışmanın amacı, retrodiskal dokuda oluşan inflamasyonun tedavisinde düşük enerjili lazerin etkinliğinin objektif değerlerle deneysel olarak saptanmasıdır. Çalışmada 11 adet, erkek Yeni Zelanda tavşanı kullanıldı. Tüm tavşaların sağ ve sol temporomandibular eklemine 50µl % 5'lik formalin solüsyonu, lokal olarak enjekte edildi. İnflamasyonun oluşturulmasını takiben, 24 saat sonra her tavşanın sol temporomandibular eklemine 250 mW güç yoğunluğunda, 12 joules/p, 815 nm dalga boyunda Ga-Al-As lazer (Light Power MC lazer, Dental Lazer System) lokal olarak; lazer başlığının ucu, çene açık pozisyonda kondil başının arkasına yerleştirilerek uygulandı. Lazer, iki hafta boyunca gün aşırı olmak üzere toplam 6 defa uygulandı. İnflamasyon oluşmasından 24 saat sonra (düşük enerjili lazer tedavisine başlanmadan önce), bir hafta ve iki hafta sonra tüm tavşanların her iki temporomandibular ekleminden (inflamasyonlu eklem ile inflamasyonlu ve lazer uygulanmış eklemden) sintigrafik görüntüler alındı. Verilerin değerlendirilmesinde,istatistiksel analizler NCSS 2007 paket programı ile yapıldı. Tanımlayıcı istatistiksel metodların (ortalama, standart sapma) yanı sıra çoklu grupların tekrarlayan ölçümlerinde Friedman testi, ikili grupların karşılaştırmasında Mann-Whitney-U testi kullanıldı. Sonuçlar, anlamlılık p<0,05 düzeyinde, %95´ lik güven aralığında değerlendirildi. Bu araştırma sonucunda, hayvan deneylerinde 2 haftalık inflamasyon modeli yaratmak amacıyla formalin maddesinin kullanılabileceği görüldü. Sintigrafi yöntemi ile temporomandibular eklem inflamasyonun kantitatif değerleri objektif olarak ölçüldü.Sonuç olarak; düşük enerjili lazer tedavisi sonrasında tavşan temporomandibular eklemindeki inflamasyonun kantitatif ölçümlerinde, tedavi öncesine göre düzelme olduğu; ancak kontrol grubu ile karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadığı görüldü.

Inflammatory joint disorders are a group of disorders in which internal and related structures of temporomandibular joint become inflamed as a result of trauma, internal derangement or osteoarthritis. Commonly inflamed sites of temporomandibular joint tissues are the posterior attachment, collateral ligaments and periarticular tissues (capsule, synovium and temporomandibular joint ligaments). The aim of the treatment of inflammatory joint disorders related to trauma is to control micro and macro trauma and to allow tissue regeneration by releasing inflammation and internal joint pressure. Behavioral therapy, soft diet, anti-inflammatory drugs, occlusal splint and low level laser therapy have been described as suitable treatments for patients suffering from inflammatory joint disorders. The aim of this study was to investigate the effectiveness of low level laser therapy on experimentally induced inflammation in retrodiscal tissues of temporomandibular joint. 11 male, New Zealand rabbit was included in this study. 50µl 5% formalin solution was locally injected to both right and left temporomandibular joints of all rabbits. Following the induction of inflammation (24 hours after injection), low level GaAlAs laser (250 mW power density, 12 joules/p, 815 nm wavelength) (Light Power MC laser, Dental Laser System) was locally applied postero- anteriorly to all left temporomandibular joints with the probe placed behind the condyle during mouth open. Laser was applied six times for two weeks on alternate days. Scanning was performed 24 hours (right before the beginning of laser therapy), one week and two weeks after the induction of inflammation to both temporomandibular joints of all rabbits. Static images were taken in postero- anterior direction with mouth open under general anesthesia. Region of interest (ROI) was traced around the greatest activity in the temporomandibular joint area and an uptake ratio was calculated. All statistical analyses were performed with the NCSS 2007 software program. Friedman test and Mann- Whitney- U test was used to compare the differences between the groups. The level of significance was set at p<0.05.Within the limitations of this study, we can conclude that the quantitative measurements of temporomandibular joint inflammation that were established by scintigraphy were improved but did not differ significantly from the control group.