Babaların gelişimsel yetersizliğe sahip çocuklarına ilişkin yaşantı ve görüşlerinin incelenmesi

Abstract

Bu araştırmada babaların gelişimsel yetersizliğe sahip çocuklarına ilişkin yaşantı ve görüşlerinin incelenmesi amaçlanmıştır. Fenomenoloji ile yürütülen araştırmaya gelişimsel yetersizliği olan 9-17 yaş aralığında çocuğa sahip on dört baba katılmıştır. Veriler katılımcı ve çocuk bilgi formu, yarı yapılandırılmış görüşmeler ve araştırmacı günlüğü ile elde edilmiştir. Elde edilen veriler içerik analizi ile analiz edilerek tanılama, yetersizliğe uyum, aile yaşantısı, toplumsal hayat, bilgi gereksinimi, eğitim, gelecek/geçiş süreçleri ve öneriler olmak üzere sekiz temaya ulaşılmıştır. Araştırma sonucunda babaların çoğunlukla tanılama sürecinde etkili aile rehberliğine ulaşamadıkları ve sağlık sistemi ve doktor tutumları sebebiyle sorunlar yaşadıkları bulunmuştur. Babaların eşlerinden ve aile büyüklerinden sosyal destek aldıkları; ancak bu desteklerin yetersiz kaldığı sonucuna ulaşılmıştır. Yetersizliğe uyum sürecinde babaların kişisel özellikleri ve dini baş etme sistemlerinin etkili olduğu; bazı babaların ise babalık deneyimleri sonucunda olumlu kazanımlar elde ettiği bulunmuştur. Yetersizliğe sahip bir çocuğun ailede birleştirici bir etkisi olduğu ve babaların çoğunlukla çocukları ile oyun oynama ve birlikte sosyalleşme aktiviteleri düzenlediği ve özellikle çocuklarının spor faaliyetlerine önem verdiği sonucuna ulaşılmıştır. Babaların çocuklarına yönelik bilgi gereksinimleri olduğu, annelerin eğitime babalardan daha fazla katıldığı ancak babaların öğretmen niteliklerini önemli buldukları sonucuna ulaşılmıştır. Araştırma sonunda babaların çeşitli kurum ve kuruluşlara getirdiği öneriler; araştırmacının ise ileriki araştırmalara ve uygulamaya yönelik geliştirdiği öneriler yer almaktadır.

The main aim of this study is to determine the fathers' experiences and views on children with developmental disabilities. The research was carried out with the phenomenology. The research participants are fourteen fathers whose children are between 9-17 years. Research data were collected through participant and child information form, semi-structured interviews and researcher diary. The data were analyzed by content analysis. As a result of the analysis, eight themes were reached: diagnosis, adaptation to disability, family life, social life, information needs, education, future/transition processes, and recommendations. It was found that fathers mostly did not reach effective family guidance and they had problems due to the health system and the attitudes of doctors. It has been found that fathers usually get social support from their wives and family elders. But these supports could be inadequate. Fathers' personal characteristics and religious coping systems are effective in the adaptation process. On the other hand, it was found that some fathers had positive gains as a result of paternity experiences. It was concluded that a child with a disability has a unifying effect within the family and the fathers mostly play and organize socializing activities with their children, especially they give importance to sports activities. Fathers have information needs for their children, mothers participated in education more than fathers and the quality of teachers is important to them. At the end of the research, there are the fathers' suggestions to various institutions and organizations; and the researcher's suggestions for future research and practice.