Resimsel bir ifade aracı olarak ışık boyama

Abstract

18. yüzyılla birlikte ışığa duyarlı kimyasalların gelişmesi ve 19. yüzyılın ilk yarısında ilkel örneklerine rastlanmaya başlanan fotoğraf makinesiyle ışık `yakalanabilir` olmuştur. Bu gelişme ışık algısının değişmesinde rol oynamış ve ışığı yakalayabilecek teknolojiler sayesinde ışıkla form vermek/oluşturmak sanatın konularından biri olma şansı elde etmiştir. Fotoğraf ve sinema teknolojisi alışılmamış yollarla buna olanak sağlarken hem bu yeni malzemeden yararlanmak hem de form üzerinde boya resimde olduğu kadar kontrol sağlamak isteyen sanatçılar, ışığı boya, fotoğraf filmini tuval gibi kullanmaya çalışmıştır. Pek çok farklı isimle anılmaya başlayan ışık boyama için döneminde Picasso ve Matisse gibi sanatçılarla medya tanınırlığı sağlanmaya çalışılsa da ışık boyama sanatçılarının, görünmez bir boyayı görünmez bir tuvale sürmeye benzettiği tekniğin yaygınlaşmasında Picasso'nun ışığı(!) dahi yeterli olmamıştır. Dijital fotoğraf çağı ise pek çok hafızada fotoğraf makinesiyle yapılan ışıklı numara olarak kaldığı söylenebilecek ışık boyamayı yeni bir döneme taşımıştır. Film çağından (analog çağdan) sonra dijital çağ, ışık boyamanın görünmez kaldığı süreyi kısaltan, bir `kurtarıcı` olmuştur. Neredeyse bir buçuk asır öncesiyle karşılaştırıldığında, 21. yüzyılda görülen, elektrikli ışık kaynaklarının zenginliği ise disiplin mi, teknik mi olduğuna karar verilememiş bu `alanı`; ışığı, zamanı ve hareketi forma dönüştüren, tanımlanmamış ve pek tanınmamış bir yığın haline getirmiştir. Araştırma bu yığını olabildiğince açıklamaya ve çoğu zaman devrin hilecisi Photoshop'la karıştırılan ışık boyamaları çözümlemeye çalışmıştır. Işık boyamanın resimsel bir ifade biçimi olarak kullanılabileceği, ağırlıklı olarak form oluşturmakta sunduğu olanaklar perspektifinden incelenmiş, ışık boyamanın biçimsel etkileri ve uygulama yöntemleri bu kapsamda değerlendirilmeye tabi tutulmuştur. Bu değerlendirme ve incelemeler doğrultusunda ışık boyamanın bir resim yapma yöntemi olabileceği savunulmuştur.

With the development of light-sensitive chemicals in 18th century and the primitive examples of camera by the first half of 19th century, light has become `catchable`. This development had a role in changing the perception of light and through technology that is cable of catching light, giving/creating form with light had a chance to be a subject for art. While photography and cinema technology allow this with unconventional methods, artists who want to take advantage of this new material and wish to have control over form as much as in traditional/conventional paints/paintings have tried to use light as paint and photography film as canvas. Light painting which began to be called with many different names, wanted to be popularized with artists like Picasso and Matisse yet not even Picasso's light (!) was enough to spread the technique which compared to painting with an invisible paint to an invisible canvas by light painting artists. As to age of digital photography, it ascends light painting to a new era which can be said that memorized by many as a photography trick. After film era (analogue era), digital era became a `savior` which shortens the time that light painting left invisible. Compared to almost one and a half century ago, richness of electrical light sources seen in 21st century, turned this `area` which is not yet decided to be a discipline or technique to a pile that turns light, time and movement to form while being not defined and not recognized. The research tried to explain this pile as much as possible and tried to analysis the light paintings which often mixed with this eras trickster/cheater Photoshop. The idea of using light painting as a form of painterly expression predominantly analyzed in perspective of its capabilities to create form and evaluated by stylistic effects and its application methods. According to these evaluation and analysis, light painting defended as it can be a method to do paintings.