The Reactions of school-age children to disaster: Effects of the 1999 İzmit earthquake assessed by self-rating, parental ratings and projective techniques

Abstract

ÖZET Çocukların Afete Karşı Tepkileri: 1999 İzmit Depremi'nin Etkilerinin Çocuklarca, Ebeveynlerince ve Projektif Yöntemler Yoluyla Değerlendirilmesi Deniz Yücel Bu çalışmanın amacı, 1 999 İzmit depreminden sonra okulçağı çocuklarının kendileri, ebeveynleri ve projektif yöntemleri kullanarak afete karşı tepkilerini incelemekti. Çalışmaya, etkilenen bölgelerden (Yalova ve Adapazarı) yüz 9-1 1 yaşlarındaki ilkokul öğrencileri ve anneleri ve etkilenmeyen bölgelerden (İzmir ve Samsun) yüz 9-1 1 yaşlarındaki ilkokul öğrencisi ve anneleri katılmıştır. Çocukların travmaya maruz kalma veya kalmama durumuna göre akut ve kronik tepkilerim değerlendirilmek için Çocuklar için Travma Sonrası Stres Bozukluğu Ölçeği kullanılmıştır (Pynoos ve ark., 1987). Yasın belirtilerini ölçmek için Akut Yas Tepki Ölçeği kullanılmıştır (Wolmer & Laor, 1999). Endişe, depresyon, agresyon, güvensiz hissetme ve psikolojik travma derecelerini ölçmek adına projektif ölçek olarak Ev- Ağaç-İnsan Ölçeği kullanılmış, bu konular için bir kodlama yöntemi geliştirilip uygulanmıştır. Çocuklar için Travma Sonrası Stres Bozukluğu Ölçeği puanlan etkilenen bölgede etkilenmeyen bölgeye göre daha yüksek çıkmıştır. Bununla beraber Akut Yas Tepki Ölçeği 'nde hiçbir farklılık saptanmamıştır. Ev-Ağaç-İnsan Testinin agresyon ve travma alttestlerinde de puanlar etkilenen bölgelerde etkilenmeyen bölgelere göre daha yüksektir. Çocuklar için Travma Sonrası Stres Bozukluğu Ölçeği ve Akut Yas Tepki Ölçeği puanları arasında; agresyon ve güvensizlik alttestleri arasında; travma and endişe alttestleri arasında positif bir ilişki görülmüştür. Çocuklar için Travma Sonrası Stres Bozukluğu Ölçeğinde kaybı olan ve etkilenen bölgedeki çocuklar kaybı olmayan ve etkilenen bölgede olan çocuklara göre daha yüksek puan almışlardır. vıBu çalışmanın sonuçları göstermektedir ki deprem merkez bölgesindeki çocuklarda çevrelerde yaşayan çocuklara göre daha yüksek post travmatik stres belirtileri göstermişlerdir. Bu belirtilerin dereceleri yas durumu ve yaşanılan kayıp ile daha da artmaktadır. vıı

ABSTRACT The Reactions of School-Age Children to Disaster : Effects of the 1999 İzmit Earthquake assessed by Self-Rating, Parental Ratings and Projective Techniques by Deniz Yücel This study aimed to explore the reactions of school-age children to the 1 999 İzmit Earthquake by self-ratings, parental ratings and projective techniques. Participants were school- age children and their caretakers from affected areas and from non-affected areas (N=200, age: 9-11). The Child Post-Traumatic Stress Disorder Reaction Index (CPTS-RI) was used to assess children's acute and chronic reactions in relation to exposure (Pynoos, 1987). The Acute Grief Reaction Scale (AGRS) was used to rate the symptoms of grief (Wolmer & Laor, 1999) and The House Tree Person Scale was used as a projective drawing test, to rate levels of anxiety, depression, agression and hostility, insecurity and psychic trauma. The scores on CPTS-RI were higher in the affected areas than in the non-affected areas, while no difference was detected on the AGRS. The scores were higher in the affected areas than in the non-affected areas on the hostility and aggression subscale,and the psychic trauma subscale on H-T-P. There was a positive relationship between the scores of The AGRS and The CPTS-RI ; the depression and aggression and hostility subscales; the depression and insecurity subscales and trauma and anxiety subscales on the H-T-P. Children in the affected areas with a loss, scored significantly higher on The CPTS-RI than those without a loss. The results suggested that the children in the epicenter of the earthquake demonstrated higher levels PTSD than those on the periphery. These levels were even higher when associated with sismificant ürief and loss.