Valence and saturation in phonology

Abstract

Tüm sistemi tek bir prensipten, asimetriden, koşulsuz olarak elde etmeyi amaçlayan bir sesbilim teorisi öneriyorum (cf. Di Sciullo, 2005; Dresher and van der Hulst, 1998; Kayne, 1994,). Yaygınlıkla kullanılan ses parçacıkları (özellikler, elementler, vb.), bir sesin system içerisindeki davranışlarını ve birbiriyle etkileşiminde eşit değildir. Var olan teoriler akustik ya da söyleyişe dayalı parçacıklar kullanırlar ve bu parçacıkların birbiriyle özünde hiyerarşik bir ilişkisi yoktur. Gözlemlenen asimetrileri ifade edebilmek için bu parçacıkları bir yapı içerisinde konumlandırılar (Clements, 1985) ya da çekme gücü gibi özellikler atarlar (Kaye et al., 1990). Bu tür düzenlemeler parçacıkların doğası gereği ortaya çıkan mantıki sonuçlar değildir. Sesbilimin mimarisinin bağ ilişkilerinden elde edilebilir olduğunu, bu ilişkilerin de asimetri prensibinden elde edilebilir olduğunu iddia ediyorum. Yer özelliklerini sesbilimsel bir başa, biçim özelliklerini bu başa bağlı olan pozisyonlara atıyorum ve ötümlülük özelliklerini bu yapılar üzerinde işlemler olarak analiz ediyorum. Bu modelin bazı öngörüleri, ötümlülük ve dudaksallık arasındaki korelasyon, ses öbeklerinin düzenine dair kısıtlamalar ve [s, l] gibi seslerin özellikleridir. Asimetri prensibinin, sadece sesbilim sistemini değil, fiillerin isimlerle birleşme özelliklerini de ürettiğini savunuyorum.

I propose a theory of phonology which aims to derive the entire system from one principle, viz. asymmetry, in a non-stipulative way (cf. Di Sciullo, 2005; Dresher and van der Hulst, 1998; Kayne, 1994). Segmental components (features, elements, etc) as commonly employed are unequal in their contribution to phonotactic strength and their role in phonological interactions. Existing theories assume acoustic/articulatory components which stand in no inherent hierarchical relation to one another. They cope with attested asymmetries by arranging these components into feature-geometric nodes (Clements, 1985) or by assigning properties like charm (Kaye et al., 1990). Such arrangement is stipulative since it does not follow from the components themselves. I argue that the architecture of phonology is derivable from dependency relations and these are in turn derivable from the asymmetry principle. I assign place properties to the phonological head (similar to morphological compounds), manner properties within the projection of that head (similar to syntactic phrases), and analyse laryngeal properties, as well as nasality, as operations on existing configurations (similar to case assignment in syntax). Some of the predictions of these representations are the correlation between labiality and voicing (for example cf. Ohala, 2005), phonotactic limitations on consonant clusters, place assimilation phenomena and the special properties of sibilants and laterals. I argue that the asymmetry principle yields not only the system of phonology but what I think of as the core of syntax, argument structure, as well.