The language of experience: A social analysis of the Second New Poetry

Abstract

İkinci Yeni, 1950'lerin ikinci yarısında şiir diline yenilik getiren bir akımdır. Akımın içinde bulunan ve çok farklı toplumsal arkaplanlardan gelen şairlerin ortak paydası, gerçekliği kapalı ve soyut bir şiir diline dönüştürme tekniğini kullanmalarıydı.İkinci Yeni akımı, 1950'lerdeki şehirleşme sürecinin doğurduğu toplumsal değişimlerle de kesişiyordu. Fakat Türkiye'de sosyoloji, İkinci Yeni fenomenini nesneleştirmeye yarayacak teorik çerçeveyi ve metodolojik araçları geliştirmiş değildir. Bu bakımdan bu çalışma, akımın önde gelen şairlerinden olan Cemal Süreya özelinde konuya katkıda bulunmayı amaçlamaktadır. Bu çalışma, şiir dilindeki biçimsel yeniliğin toplumsal doğuşunu açıklamak için, şairin öznel yatkınlıklarının Türk şiiri alanının nesnel koşullarıyla karşılaşmasına odaklanmaktadır. Bu çerçeve içinde Süreya'nin şiirinin içsel gelişimi, şairin dışsal toplumsal dünyayla ilişkilerindeki değişimler üzerinden analiz edilecektir. Analizlerin temel sonuçları, şiir alanındaki mevcut imkanların sınırları Süreya'ya, devletin sert politikaları ve mevcut toplumsal düzen tarafından darbe almış öznel yatkınlıklarını ifade etme fırsatı vermediğinde bir yenlik olarak dilin dönüştürülmesi tekniğinin keşfedildiği ve İkinci Yeni'nin, şairi kendini şiirde yeniden icat etmeye zorlayan geçmişine, gerçekliğine ve bağlamına karşı, majör dilin içinden bir cevap olarak yazıldığıdır.

The Second New is the movement of innovation in the form of language in Turkish poetry in the second half of the 1950s. A common feature among the poets from different social backgrounds was their use of the technique of transforming of reality into an abstracted and obscure poetic diction. The Second New movement intersected with the social changes born of urbanization in the 1950s. However, the sociology in Turkey has not developed methodological tools or theoretical frameworks which would allow objectifying the Second New phenomenon. This study makes a sociological contribution to that topic in the case of Cemal Süreya, a prominent poet of the movement. This study therefore focuses on the confrontation between the poet's subjective dispositions and the objective conditions of the Turkish poetry field to explain the socio-genesis of the formal innovation in the poetic language. With this outlook, the inner development in Süreya's poetry is analyzed throughout his changing relationships with his external social world. The analysis shows that the transformation of language as an innovation arose when the objective limits of the existing poetic capabilities of Turkish poetry did not allow Süreya to express his subjective dispositions, which are marked by harsh state policies and segregation from the established social order. It also shows that the Second New is a response to the past, the reality and the context of which forced the poet to reinvent himself in the poetry within the major language.