A cash-for-care scheme targeting children with disabilities in Turkey: Parent/caregiver perspectives

Abstract

Hane içinde en az bir engelli bireyin bulunduğu ailelere yönelik evde bakım aylığı politikası, Türkiye'nin refah rejiminde engellilerin bakım ihtiyacına karşılık en temel politika olmuştur. Bu tez çalışması, hane içinde engelli çocuğu bulunan ve onun bakımı için evde bakım aylığı alan bakım verenlerin, bu nakit programını nasıl algıladıklarına odaklanmaktadır. Bu amaç doğrultusunda 2016 yılının Şubat ve Mayıs ayları arasında, İstanbul'un Ataşehir ve Sultangazi ilçelerinde bir saha çalışması yapılmıştır. Evde bakım aylığı alan dört kadın ile önceden evde bakım aylığı alan fakat araştırmanın yapıldığı dönemde aylığı kesilmiş olan dört kadın ile her iki ilçede olmak üzere toplam 16 bakım veren kadın ile yarı yapılandırılmış, derinlemesine görüşmeler gerçekleştirilmiştir. Araştırma sonucunda evde bakım aylığı politikası enformel bakım verenler arasında oldukça kabul gördüğü halde, bu nakit programının bakım verenler tarafından enformel bakım emeğinin karşılığı için verilen bir maaştan ziyade sembolik bir finansal yardım olarak görüldüğü ortaya çıkmaktadır. Bunun yanında bakım verenler, evde bakım aylığı politikasını engelli çocuklarının özel bakım ihtiyaçlarının giderilmesi için sağlanan bir destekten çok, öncelikli olarak hane içindeki yoksulluğun azaltılmasına yönelik verilen finansal bir destek olarak algılamaktadır. Evde bakım aylığı politikası, sosyal bakım alanında devletin sorumluluğunu artırırken; bu tez çalışması mevcut politikanın engellilere yönelik bir bakım desteği olarak değil, toplumun en yoksul kesimi için bir sosyal yardım mekanizması olarak çalıştığını ortaya çıkarmaktadır.

A cash-for-care scheme targeting mainly families with at least one disabled member has become the central policy response to the care needs of persons with disabilities in Turkey's welfare regime. This thesis explores how beneficiaries perceive this program by focusing specifically on caregivers of children with disabilities. In-depth semi-structured interviews were conducted with 16 caregivers of children with disabilities—four primary caregivers who have been receiving cash-for-care at the time of the research and four primary caregivers who have lost their benefits—in Istanbul's Atasehir and Sultangazi districts between February and May 2016. The research reveals that although cash-for-care scheme has been widely welcomed by the informal caregivers, it has been perceived by the caregivers as a symbolic financial aid instead of a wage in exchange for their informal care work. In addition, cash-for-care beneficiaries that were included in this study perceive this scheme primarily as a financial support for poverty alleviation rather than a cash benefit in order to meet the special needs of their children with disabilities. While the introduction of a targeted cash-for-care allowance has signified an extension of state responsibility in social care, this thesis concludes that the program functions not as a care support scheme but as a social assistance scheme for the very poor.