Travmatik poetika: Leylâ Erbil`in son metinlerinde tanıklık ve ufukları

Abstract

Leylâ Erbil'in Üç Başlı Ejderha (2005), Kalan (2011) ve Tuhaf Bir Erkek (2013) metinlerindeki travmatik söyleme ve bu travmatik söylemin etik, politik ve kültürel inşasına odaklanan bu tez, Erbil'in bu metinlerde özgün bir travma anlayışını edebiyatın kök meselesi olan temsil sorununa geri dönerek inşa ettiğini göstermektedir. Bu tezde `travmatik poetika` olarak isimlendirilen Erbil'in özgün kuramsal çabasının Mesihçi bir toplumsal kurtuluşun metinsel tahayyülünde işlevselleştirildiği ortaya konmaktadır. Erbil'in temsil dizgelerinden mimesis ve diegesis'i travma bağlamında yeniden işlevselleştirme biçimi `travmatik mimesis` ve `travmatik diegesis` olarak isimlendirmiştir. Bununla birlikte, bu tezde, Erbil'in zamandaki ve mekândaki gösterilenleri sonsuza dek çoğaltılmış ve Mesihçi kurtuluşun önünü yok edilmeleriyle açacak gösterenlerin icat edilmesinde `travmatik semiosis` olarak adlandırılan yeni bir temsil dizgesini icat ettiği iddia edilmektedir. Erbil'in travma bağlamındaki bu etik-politik müdahalesi, ele alınan metinlerin çözümlenmesiyle serimlenirken, dünyadaki ve Türkiye'deki biçimleriyle post-Vietnam travma kuramı, edebi travma kuramı, Kıta Felsefesi ve psikanalitik kuramla ilişkileri ile içinde anlamlandırılmaktadır.

This thesis, centered upon the examination of the traumatic discourse and its ethical, political, and cultural constructions in Leylâ Erbil's Üç Başlı Ejderha (2005), Kalan (2011), and Tuhaf Bir Erkek (2011) reveals that Erbil merged a peculiar trauma understanding by reconsidering representation, the root cause of literature. By labeling Erbil's original theoretical effort as `traumatic poetics`, this thesis shows that it is functionalized in the textual imagination of a Messianic redemption. Erbil's implementation and re-functionalization of mimetic and diegetic representational modes are named as `traumatic mimesis` and `traumatic diegesis`. In addition to these two modes, in this thesis, it is claimed that Erbil invented an original representational mode called `traumatic semiosis,` which creates signifiers that open the way to Messianic redemption by their annihilation while the signified got multiplied endlessly in time and place. While Erbil's such ethical-political intervention that takes place in the context of trauma is exposed via textual analyses, her intervention is interpreted in its relations with the post-Vietnam trauma theory, literary trauma theory, continental philosophy, and psychoanalytical theory in their circulations in the world and Turkey.