Ahmet Haşim`in şiirinde özne, doğa ve yersizyurtsuzlaşma

Abstract

Bu tez; doğadan özneye, özneden topluma, toplumdan estetiğe gidişin bir resmini çizmeyi hedeflemektedir. Ahmet Haşim'in ilk şiirleriyle başlayan doğa-özne iç içeliği, Şi'r-i Kamer'de doğa-anne imgesi-kayıp üçgenine evrilmiştir. Göl Saatleri'nde, bu ilişki öznenin inşasını mümkün kılmış, estetik unsurları yerinden etmiş ve tarihsel dönemin resmini görünür hale gelmiştir. Piyale'de ise estetik dağılma arzu akışlarını ortaya çıkarmış ve aynı anda bu arzu akışları yeni bir estetik içinde yerliyurtlulaştırılmıştır. Bu çerçevede, Ahmet Haşim şiiri, geleneksel toplumun `kişi`sinden özneye geçişin hikayesinin estetik düzlemle örtüştüğü bir şiirdir. Bu açıdan bakıldığında, öznenin inşası estetik dağılmaya imkân vermiştir. Yersizyurtsuzlaşan şiir öznesi, yersizyurtsuzlaşan mazmunlarla hemhal olacaktır. Çünkü bir kültür ayakların altından kaymıştır, ortaya çıkan özne kaybın öznesidir, ortaya çıkan metaforlar despotik rejimden arta kalan dağılmış parçalardır.

This thesis aims to draw a picture of the subject from nature, subject to society, aesthetics from society. The nature of the subject, which began with the first poems of Ahmet Haşim, was evolved into the nature-maternal image-loss triangle in Şi'r-i Kamer. In Göl Saatleri, this relationship made possible the construction of the subject, displaced aesthetic elements and the picture of the historical period became visible. In Piyale, aesthetic dissolution revealed the desire flows and at the same time the streams of desire were built in a new aesthetic. In this context, the poem of Ahmet Haşim is a poem in which the story of the traditional society's transition from `person` to the subject coincide with the aesthetic plane. From this perspective, the construction of the subject has allowed aesthetic dissolution. The deterritorialized subject of poetry will be hemmed with deterritorialized mazmuns. Because a culture has shifted beneath the feet, the resulting subject is the subject of loss, the resulting metaphors are the scattered pieces from the despotic regime.