The politics of judicial independence: Explaining the trajectories of judicial councils in Italy and Turkey

Abstract

Bu tez, İtalya ve Türkiye'deki yüksek yargı kurullarının 20. yüzyılın ikinci yarısının başındaki kuruluşlarından itibaren gelişimlerinin karşılaştırmalı bir tarihsel analizini sunmaktadır. İlgili literatürün, mevzuatın, belgelerin ve yarı yapılandırılmış derinlemesine röportajların yardımıyla, yüksek yargı kurulları tarafından düzenlenmekte olan hakim ve savcıların kariyer süreçlerinin yargı bağımsızlığının açıklanmasında temel bir rol oynadığını savunmaktadır. Yüksek yargı kurullarının yapılarında ve ilgili mevzuatta meydana gelen değişiklikler ile hakim ve savcıların pratikte tecrübe ettiği kariyer süreçlerinin harmanlanması sonucu, bu tez, literatürde bugüne kadar nadiren çalışılmış olan yargı içindeki farklı seviyelerin birbirleriyle (özellikle yüksek kurullar ve hakim ve savcılar arası ilişkiler olmak üzere ve fakat üst mahkemeler ile alt mahkemelerin ilişkileri de hariç kalmamak şartıyla) ilişkileri konusuna eğilmektedir. Özellikle yargı içi ilişkilerin doğası neticesinde dikey ve hiyerarşik bir biçimde yapılandırılmış olan Türkiye yargısının, yatay ve adem-i merkeziyetçi bir biçimde yapılandırılmış olan İtalya yargısının aksine, 2010 sonrası tekrar ve tekrar görüldüğü üzere, yeteri kadar güçlü bir dış aktör tarafından kısa sürede 'ele geçirilmeye' müsait olduğu gösterilmektedir.

This thesis presents a comparative historical analysis of the trajectories of judicial councils in Italy and Turkey from their inception at the beginning of the second half of the 20th century. Through a detailed analysis of relevant literature, laws and documents as well as complementary semi-structured in-depth interviews, it demonstrates that professional career courses of judges and prosecutors, which are by and large administered by judicial councils, play a central role in explaining judicial independence or lack thereof. Thus, reading in tandem developments at the macro level with career courses of individual judges and prosecutors, this thesis delves into a relatively unexplored area of political inquiry; that is the relations between different levels within the judiciary. It is specifically argued that the vertical, hierarchical setting of Turkish judiciary that stems from the nature of relations between higher and lower ranks of the judiciary as well as between judicial councils and individual judges and prosecutors renders it prone to takeovers by external actors in short time spans as seen recurrently after 2010, as opposed to the horizontal and decentralized structure of Italian judiciary.