HIV/AIDS in American theatre: Queerness, spatio-temporalities, and emancipation
- Global styles
- Apa
- Bibtex
- Chicago Fullnote
- Help
Abstract
Bu tez, Amerikan HIV/AIDS tiyatrosunu zamansallık ve mekansallık bağlamında inceler. Bu çalışma, başta queer teori olmak üzere, zaman ve mekan mefhumlarına olan çeşitli yaklaşımlardan faydalanarak Harry Kondoleon'un Zero Positive (1989), Cheryl L. West'in Before It Hits Home (1990), ve Paula Vogel'ın The Baltimore Waltz (1990) isimli oyunlarını inceler. Bu oyunlar ile varılan ilk husus, göz ardı edilmiş queer politikaları ve zaman ve mekansal potansiyelleri keşfetmektir. Torsten Graff queer teorinin, dramayı—özellikle metinsel boyutta—ihmal ettiğini belirtir. Belirli oyunlar hariç HIV/AIDS tiyatrosunun da potansiyellerinin gerek queer teori gerekse edebi kanon tarafından göz ardı edildiğini söylememiz yanlış olmaz. Bu yüzden bu çalışma öncelikle bu oyunlardaki uyku halindeki queer potansiyelleri uyandırmayı ve bu metinlerin tekrar ziyaret edilebilirliğini arttırmayı planlar. Erving Goffman'ın `Damga` kavramından da yola çıkarak, `zamansal ve mekansal damgalama` olarak öne sürdüğüm normatif baskının bilhassa HIV ile yaşayan queer ve siyah bireyler üzerindeki süregelen damgayı daha da kuvvetlendirdiğinin ve ek baskılar oluşturduğunun altını çizer. En nihayetinde ise, bu çalışma tiyatronun özgürleştirici bir müdahalede bulunduğunu ve böylece alternatif bir zaman ve mekan anlayışı sağlayarak direngen bir dönüşümü muştuladığının savunur. This thesis examines American HIV/AIDS theater in the context of time and space. Drawing mainly from queer approaches to time and space, it explores the plays of Paula Vogel's The Baltimore Waltz (1990), Cheryl L. West's Before It Hits Home (1990), and Harry Kondoleon's Zero Positive (1989), respectively. This study, first and foremost, aims to discover overlooked queer politics and spatio-temporal potentialities embedded in these plays. Torsten Graff suggests that queer theory, especially textually, neglects drama. It would not be wrong to say that, apart from some canonized plays, the potentials of HIV/AIDS theater have been overlooked by queer criticism. For that reason, this study aims to awaken these ostensibly dormant queer potentialities as well as to enhance their (re)visitability. Also catalyzed by Erving Goffman's influential study on `Stigma,` and offering a concept of the `spatio-temporal stigma,` this study shows how this normative duress exacerbates the extant stigma on queer and black PLHIV. Ultimately, it also argues that theatre intervenes such oppressions, providing a liberating alternative spatio-temporality, and thus, heralding a resistant transformation.
Collections