Tip 2 diyabet hastalarında kan glukoz düzeylerindeki değişkenliğin plazma ve idrar oksidasyonuna etkisi

Abstract

Kardiyovasküler hastalık gelişimi için temel risk faktörlerinden birisi olan tip 2 diyabet, oksidatif stres oluşumu ile ilişkilidir. Bu çalışmanın temel amacı farklı tipte insülin tedavisi başlanan Tip 2 diyabet hastalarında tedavi öncesi ve sonrası glukoz düzeyindeki değişkenliğin oksidatif strese etkisini incelemekti. Bu amaç kapsamında Tip 2 Diyabetes Mellitus (DM) tanısı almış 24 hasta çalışmaya dahil edildi. Üç gruba ayrılan hastalara (her grup 8 hasta) birinci gün eski tedavi rejimi uygulandı ve ikinci günden itibaren 3 değişik tipte insülin analoğu ve metformin başlandı. Birinci hasta grubuna subkütan Humolog Mix 50 (bifazik insülin lispro; %50 Insulin lispro -%50 protamine lispro) ve 2000 mg oral Metformin, ikinci hasta grubuna subkütan Novomix 30 Flexpen (bifazik insülin aspart; %30 aspart- %70 protamine aspart) ve 2000 mg oral Metformin, üçüncü hasta grubuna ise subkütan Lantus Solostar (insülin glarjin) ve 2000 mg oral Metformin uygulandı. Çalışmaya alınan hastaların kan glukoz düzeyleri deri altına yerleştirilen bir sensör aracılığı ile sürekli olarak 72 saat monitörize edildi. Continuous (=devamlı) Glukoz Monitorize edici Sistem (CGMS) uygulaması sonlandırıldıktan sonra elde edilen data ile günlük glisemik patern değerlendirildi. Tedavi öncesi ve sonrası glukoz düzeyindeki değişkenliğin oksidatif strese etkisini incelemek için plazma protein karbonil seviyeleri, plazma ve idrar 8-izoprostan düzeyleri ve plazma protein nitrasyonu ölçüldü. Hasta gruplarında nitrik oksit salınımını değerlendirmek için plazma nitrit ve nitrat miktarı belirlendi. Plazma protein karbonil ve nitrit/nitrat düzeyleri spektrofotometrik olarak ölçülürken, 8-izoprostan düzeyleri ve plazma protein nitrasyonu enzyme-linked immünoassay yöntemine dayanan ölçüm kitiyle belirlendi. Tüm gruplarda insulin uygulaması sonrası 2nci günde ölçülen ortalama kan glukozu ve ortalama kan glukozu standard deviasyonları tedavi öncesine göre anlamlı olarak azalmıştı. Benzer şekilde plazma protein ve lipid oksidasyon parametreleri de tedavi sonrası 2nci günde tedavi öncesine göre anlamlı olarak azalma gösterdi. Tedavi grupları arasında nitrik oksit salınımı farklılık göstermedi. Bu çalışmadan elde edilen veriler, tedavi öncesi ve sonrası glukoz düzeyindeki değişkenliğin oksidatif stres üzerinde etkili olduğunu göstermiştir.

The aim of this study was to evaluate the effect of high dose insulin analog initiation therapy on glucose variability and oxidative stress in type 2 diabetes patients. Twenty four type 2 diabetic patients with HbA1c levels above 10% despite ongoing combination therapy with sulphonylurea and metformin were selected. Former treatment regimen was continued for the first day followed by substitution of sulphonylurea therapy with different insulin analogs such as, 0.4 U/kg/day lispro mix (50% insulin lispro protamine and 50% insulin lispro) (n=8); 0.4 U/kg/day insulin aspart (30% insulin aspart and 70% protamine insulin aspart) (n=8) and 0.4 U/kg/day insulin glargine (n=8). Glycemic profiles were determined over 72 hours by continuous glucose monitoring system (CGMS) and blood/urine samples were obtained from all patients at 24 and 72 hours. Plasma 8-isoprostane, protein carbonyl and nitrotyrosine levels were measured to evaluate oxidized lipids, oxidized and nitrated proteins, respectively. Plasma nitrite and nitrate levels were also determined to assess nitric oxide (NO) production in all experimental groups. The glucose patterns obtained from each patient on study days 1 and 3 were submitted to calculations and showed that overall glucose control was significantly better following treatment with insulin analog plus metformin compared to sulphonylurea and metformin alone. Treatment with insulin analog plus metformin also resulted in a significant reduction in glucose variability, as determined by decreased standard deviation of measured blood glucose concentrations. Plasma and urine 8-isoprostane, plasma protein carbonyl and nitrotyrosine levels were markedly decreased following treatment with insulin analog plus metformin. No significant difference was observed in plasma nitrite and nitrate values suggesting similar levels of NO production. These findings indicate that lowering blood glucose and glucose fluctuations using high dose insulin analogs plus metformin reduces oxidative stress over time. The present data also suggest that therapy in type 2 diabetes should also target the reduction of acute glucose fluctuations as well as hemoglobin A1c and mean glucose concentrations.