2-6 yaş down sendromlu bireylerde alt ekstremite problemlerinin yürümeye etkisi

Abstract

Down Sendromu (DS) kromozomal bir bozukluktur ve sıklığı canlı doğumların 1/500 dir. Anne yaşı arttığı zaman hastalık sıklığı yükselmektedir (translokasyon tipi dışında). Down Sendrom'lu bireylerde hipotoni, intrauterin ve ekstrauterin gelişme geriliği, boy kısalığı, fontaneller ve sütürlerin geç kapanması, avuç içinde simian çizgisi ve küçük serçe parmağı gibi ortak fiziksel özellikler bulunur.Çalışmaya Konya ilindeki özel eğitim ve rehabilitasyon merkezlerine gelen 50 DS'lu çocuk ile 50 normal gelişim gösteren çocuk dahil edildi. Çocukların yürüme yaşı ve merdiven inip çıkma durumu belirlendi. Boyları, ağırlıkları, alt ekstremite uzunlukları ve Q açıları ölçüldü. Pelvik tilt, genu rekurvatum, genu varum ve genu valgum gözlemsel olarak değerlendirildi. Pes planus dereceleri ayak izi alınarak Staheli indexi ile belirlendi. Veriler istatistiksel olarak değerlendirildi.Çalışmaya katılan bireylerden 14 (%14) ünde anterior ve 1 (%1) inde ise posterior pelvik tilt gözlendi. Anterior-posterior pelvik tilt ile yürüme yaşı arasında anlamlı bir ilişki bulunmadı. Q açısı kızlarda (14.55±0.93) erkeklerden (12.79±0.89) yüksek bulundu (p<0.05). Q açısı arttıkça DS'lu çocuklar ile normal gelişim gösteren çocuklar arasında görülen yürüme yaşı farkının azaldığı tespit edildi. DS'lu çocukların %2'sinde ayak izi alınamadı %74'ünde pes planus tespit edildi, normal gelişim gösteren çocukların %60'ında pes planus tespit edildi. DS'lu çocuklarda pes planus (1.17±0.28) normal gelişim gösteren çocuklardan (0.99±0.25) daha yüksek bulundu (p<0.05). DS'lu kız çocukların (33.03±1.34), erkeklerden (23.97±1.27) daha geç yürüdüğü gözlendi (p<0.05). Sonuç olarak DS'lu bireylerde yürüme yaşı gecikmiştir ve DS'lu çocuklarda DS ile cinsiyet ve DS ile pes planus değeri arasında anlamlı bir ilişki saptanmasına rağmen yürüme yaşı ile pes planus arasında anlamlı bir ilişki bulunamamıştır.

Down Syndrome (DS) is a chromosomal disorder with a frequency of 1/500 of live births. When the maternal age increases, the frequency of the disease increases (except for the type of translocation). Individuals with Down Syndrome have common physical features such as hypotonia, intrauterine and extrauterine growth retardation, short stature, late closure of fontanelles and sutures, simian line on the palm and small pinky finger. Fifty DS children and 50 normally developing children who came to special education and rehabilitation centers in Konya were included in the study. The walking time of the children and the climbing stairs were determined. Height, weight, lower extremity lengths and Q angles were measured. Pelvic tilt, genu recurvatum, genu varum and genu valgum were evaluated observatively. Pes planus degrees were determined according to Staheli index by taking footprints. Data were evaluated statistically. Anterior pelvic tilt was observed in 14 (14%) and posterior pelvic tilt in 1 (1%). The relationship between anterior-posterior pelvic tilt and walking age is not significant. Q angle was higher in females (14.55 ± 0.93) than boys (12.79 ± 0.89) (p <0.05). Increased Q angle was found to decrease the difference in age of walking between children with DS and those with normal development.Footprint was not obtained in 2% of DS children and pes planus was detected in 74% of DS children, and 60% of children with normal development had pes planus. In children with DS, pes planus (1.17 ± 0.28) was higher than in children with normal development (0.99 ± 0.25) (p <0.05). It was observed that DS girls (33.03 ± 1.34) walked later than DS boys (23.97 ± 1.27) (p <0.05). As a result, the age of walking was delayed in DS children and there was a significant relationship between DS-gender and DS-pes planus value in DS children. However, no significant relationship was found between walking age and pes planus.