Sıçanlarda kronik stresin empatiye etkilerinin araştırılması

Abstract

Giriş ve Amaç:Psikolojik stresin, yarattığı etkilerle çağımız modern toplumlarında sağlığa yönelik önemli bir tehdit unsuru olduğu bilinmektedir. Yakın zamanlı çalışmalarla akut stresin empati davranışının komponentlerinden yardım davranışı, fedakarlık gibi olumlu sosyal davranışlarda artışa neden olduğu gösterilmektedir. Psikolojik stresin kronik hal alması ile kişide gelişen anksiyete ve depresyon gibi nöropsikiyatrik tablolar empati davranışını etkileyebilmektedir. Çalışmanın amacı kronik kısıtlama stresinin empati davranışına etkisi ve empati ile ilişkili nörokimyasal yolaklar olan oksitosin ve vasopressinin prefrontal korteks ile amigdaladaki değişimlerini ve yine aynı beyin bölgeleriyle birlikte adrenal bezler ve timustaki histopatolojik değişimleri araştırmaktır.Yöntem:Bu çalışmada 16 adet 18 haftalık Sprague Dawley erkek sıçanlar kullanılmıştır. 28 günlük kafes arkadaşına alışma sürecinin devamında tüm sıçanlara 12 gün boyunca empati düzeneği kullanılarak kafes arkadaşını kurtarması öğretilmiştir. Bunun ardından tüm sıçanlar randomize iki gruba ayrılmıştır: 1)Kontrol grubu (stres uygulanmayacak grup) 2) kronik kısıtlama stresi uygulanacak grup. Kronik stres grubuna 14 gün boyunca 1 saat süreyle kısıtlama stresi uygulanmıştır. Bu sürecin sonunda bütün deneklerin önce empati düzeneğinde kafes arkadaşını kurtarmak üzere kapıyı açma süreleri kaydedilmiş, daha sonra anksiyete seviyeleri önce açık alan testi ardından yükseltilmiş artı labirent testi ve depresyon durumunu değerlendirmek için zorunlu yüzme testi uygulanmıştır. Testlerin hemen ardından denekler sakrifiye edilip amigdala ve prefrontal kortekste oksitosin ve vazopressin düzeyleri ile serum kortikosteron düzeyleri ölçülmüştür. Adrenal bezin ve timusun apoptoz durumunun tayini ile beyin bölgeleri, adrenal bezler ve timusta histopatolojik incelemeler yapılmıştır.Bulgular:Açık alan testinin kenar zonlarında geçirilen süreler kronik stres grubunda kontrol grubuna göre anlamlı yüksek olduğu saptanmıştır (p<0,05). Amigdala vazopressin düzeyleri kronik stres grubunda kontrol grubuna kıyasla anlamlı artış gösterdiği tespit edilmiştir (p=0,01). Adrenal bez rölatif ağırlıkları kronik stres grubunda kontrol grubuna kıyasla anlamlı yüksek olduğu saptanmıştır (p<0,0001). Adrenal bez apoptotik hücre oranları kronik stres grubunda kontrol grubuna göre anlamlı yüksek olduğu saptanmıştır (p=0,04).Sonuç:Bu çalışmanın sonucunda kronik kısıtlama stresinin empati davranışını etkilemediği gösterilmiştir. Ayrıca kronik stres grubunda amigdala vasopressin düzeyleri, adrenal bez rölatif ağırlıkları ve adrenal bez apoptotik hücre oranlarında artış bulunmuştur. Sonraki çalışmalarda farklı türlerde stres uygulamalarının etkileri, cinsiyete bağlı değişiklikler, stres ve empati ile ilişkili diğer nörokimyasal yolakların incelenmesi uygun olur.

Introduction and aim:It is known that psychological stress is an important threat to health in today's modern societies. Recent studies have shown that acute stress causes an increase in positive social behaviors such as helping behavior and devotion which are components of empathy behavior. Neuropsychiatric manifestations such as anxiety and depression may affect empathy behavior. The aim of this study was to investigate the effects of chronic restraint stress on empathy behavior and the changes in the amygdala of the prefrontal cortex and the histopathological changes in the adrenal glands and thymus, as well as the neurochemical pathways associated with empathy, oxytocin and vasopressin. Method:Sixteen adult male Sprague Dawley rats were used in this study. In this study, after 28 days of habituation period, all subjects were trained to rescue its stressed cagemate using empathy test equipment. At the end of this period all subjects were randomly divided into two groups: 1) Control group, 2)chronic restraint stress group. The chronic stress group was subjected to restraint stress daily for 14 days and then door opening behaviours were recorded. After empathy experiments, the anxiety levels of all subjects were assessed using open field test and after then elevated plus maze test. At least, the depression parameters of all subjects were assessed using Porsolt's forced swimming test. Afterwards subjects were sacrified, oxytocin and vasopressin levels in prefrontal cortex and amygdala and serum corticosterone levels were measured. Apoptosis of the adrenal gland, thymus and histopathological examination of brain regions, adrenal glands and thymus were performed.Findings:The duration of the open field test in the thigmo zones was found to be significantly higher in the chronic stress group than in the control group (p <0.05). Amygdala vasopressin levels were found to increase significantly in the chronic stress group compared to the control group (p = 0.01). The relative weights of adrenal glands were significantly higher in the chronic stress group than in the control group (p <0.0001). Adrenal gland apoptotic cell ratios were significantly higher in the chronic stress group than the control group (p = 0.04).Result:As a result of this study, it was shown that chronic restraint stress did not affect empathy behavior. Amygdala vasopressin levels, adrenal gland relative weights and adrenal gland apoptotic cell ratios were found to be high in chronic stress group. In subsequent studies, it is appropriate to examine the effects of different types of stress applications, gender-related changes, and other neurochemical pathways associated with stress and empathy.