An analysis of foe and the white castle novels within postmodern context

Abstract

Postmodern edebiyatta sık kullanılan metinlerarasılık, üstkurmaca, parodi ve pastiş gibi teknikler hem okur hem yazar hem de eleştirmenler için geniş çalışma alanları yaratmaktır. Özellikle üstkurmaca ve metinlerarasılık teknikleri ile postmodern yazarlar eserlerine bir dinamizm ve farklılık katarak okuyucuyu da sürekli zinde tutmaktadır. Bu bağlamda Orhan Pamuk'un Beyaz Kale romanı ile J. M. Coetzee'nin Düşman romanı pek çok postmodern öğe içermektedir. Orhan Pamuk'un Beyaz Kale romanında başka bir roman karakterine önsöz yazdırmak ya da anlatıcıları değiştirmek gibi üstkurmaca örnekleri sunmuştur. Bunun yanında romanda tarihi bir konuyu ele alan Pamuk, tarihi mekânları, eski kaynakları ve karakterleri de kullanarak gerçeklik ile kurguyu birleştirip metinlerarasılık tekniğini örneklendirmiştir. Coetzee ise Düşman romanı ile Daniel Defoe'nun Robinson Crusoe'sunun parodisini yaparak yeniden yazmış, o dönemin yazın anlayışına inat romanın başkarakterini kadın seçmiş ve Crusoe'yu yaşlı pasif bir karakter olarak romana dâhil etmiştir. Romanın anlatıcısı olan Susan ile Cruso'nun hikâyesini yazacak olan Foe'nun (romanda yazar olarak bilinir) ilişkisi üstkurmaca tekniği için önemli bir örneği teşkil etmektedir. Aynı zamanda Coetzee pek çok esere göndermede bulunarak metinlerarasılık bağlamında incelenmeye değer bir eser oluşturmuştur. Bu çalışmada postmodern öğeler, üstkurmaca ve metinlerarasılık bağlamında adı geçen iki romanın incelenmesi amaçlanmıştır

Techniques such as intertextuality, metafiction, parody, and pastiche, frequently used in postmodern literature, are creating wide studying areas for readers, writers, and critics. Especially with the metafiction and intertextuality techniques, postmodern authors keep the reader alive by adding dynamism and difference to their works. In this context, Orhan Pamuk's The White Castle novel and J. M. Coetzee's Foe novel contain many postmodern elements. Orhan Pamuk presents examples of metafiction, such as making a novel character write a preface to another novel or changing narrators in his novel The White Castle. In addition, Pamuk, who deals with a historical subject in the novel, exemplifies the intertextuality technique by combining reality and fiction, using historical places, old sources, and characters. On the other hand, Coetzee in his novel Foe rewrites Daniel Defoe's Robinson Crusoe by mocking it, and he chooses the protagonist of the novel as a woman on the contrary of the writing philosophy of the period, and adds Cruso as an old and passive character of the novel. The relationship between Susan, the narrator of the novel, and Foe (known as a writer in the novel), who will write the story of Cruso, constitutes an important example for the metafiction technique. At the same time, it has been a work worth examining in the context of intertextuality by referring to many works. In this study, it is aimed to analyse the two novels mentioned in the context of postmodern elements; metafiction and intertextuality.